Toverstokje

Bouwvakkers zijn druk bezig stenen te sjouwen. Op de steiger staat een logge radio onder de cementklodders te galmen. Ik trap verder, mijn bakfiets manoeuvrerend tussen gele bulten zand en een groene schaftkeet. ‘Als ik kon toveren, kon toveren, dan kwam alles voor elkaar..’. Ach ja.., Herman van Veen, de minstreel met de droevige ogen en warme stem, weggeslopen uit een oud en vergeeld sprookjesboek van Hans Christian Andersen. Mijn lievelingssprookje is ‘Het meisje met de zwavelstokjes’. Eén voor één steekt ze de stokjes af om in het vlammetje het kort oplichtende beeld van een geborgen gezin onder de kerstboom te zien -verlangens die het meisje voor even verwarmen. Helemaal alleen was ze, haar oma in de hemel. Mijn ogen beginnen wat te prikken en met het beeld van mijn eigen oma voor me, het liefste mens ooit, trap ik hard op de pedalen. Mijn hoofddoekje stevig vastgebonden in de nek. Wat heb ik toch vandaag? Lees verder