Wiskundeknobbel

Heel serieus kijkt ze naar de vijf appels die voor haar op de keukentafel liggen. Wanneer haar zus er twee weghaalt knippert ze even met haar ogen. ‘Nou? Snap je het nu?’ ‘Ja, vijf!’ ‘Nee, min betekent eraf halen’, geduldig legt de juf de appeltjes opnieuw voor haar neer. ‘Vijf… twee eraf…’. Ze knijpt de ogen tot kleine spleetjes. ‘Drie!’ ‘Ja, zie je wel!’ Glimmend van trots op wat zij haar heeft geleerd pakt de oudste nog wat nectarines van de fruitschaal. ‘En nu gaan we tot tien’. ‘Ja, maar gaan we daarna nog samen een rondje fietsen?’ Benauwd zoekt de leerling mijn steun, angstig bij het vooruitzicht de hele middag fruitsommen te moeten maken. Ik prijs haar doorzettingsvermogen en bewonder haar inzicht. Zo jong en nu al een wiskundeknobbel, wie had dat gedacht! Lees verder

Vieze voeten

De hele dag staan er onderzoeken gepland in het ziekenhuis. We beginnen de dag met de inspuiting van een licht radioactieve stof, als voorbereiding op mijn eerste glow-in-the-dark experience die later op de dag zal plaatsvinden onder een hightech zonnebank, zonder lampen maar met een ultramoderne gammacamera. Alles verloopt prima, de verpleegkundigen zijn lief en de wachtruimtes niet te vol. Tussen de afspraken door zoeken we verkoeling onder een parasol op de binnenplaats van het ziekenhuisrestaurant. Een grote kop cappuccino met een flinke laag geklopte melk staat op het tafeltje, mijn boek ligt er naast. Met een zucht leg ik mijn blote voeten op de terrasstoel tegenover mij. In de hoek van de binnenplaats zitten een moeder en haar dochter een ijsje te eten terwijl oma zit te knikkebollen in haar rolstoel. Een tafeltje verderop kijkt een bejaard echtpaar stuurs voor zich uit. Ik vraag me af wie van hen ziek is: de man met een meekleurende bril op zijn magere neus en met een lichte bruine broek slobberend om zijn benen, of de vrouw wier haar zo dun is dat haar hoofdhuid duidelijk zichtbaar is. Het is stijfjes over de plekken heen gekamd maar biedt geen dekking. Mijn echo van de onderbuik ging goed, volgens de arts heeft de lever een normale grootte. Voor het eerst, hoe summier ook, een positief bericht. We hebben vandaag nog een uur te gaan. Lees verder

Behandelplan

Vandaag hebben we kennisgemaakt met de internist. Een lange, grijze man met jonge blauwe ogen die ruim de tijd voor ons nam. Een eerlijk en realistisch gesprek. De behandeling wordt zwaar vanwege de vier uitzaaiingen in de lymfeklieren en mijn jonge leeftijd (zijn woorden). We starten over twee weken met de chemokuur. Zes keer elke drie weken een ochtend aan het infuus en dan weer naar huis. Da’s dus achttien weken lang een flinke aanslag op je lichaam. Daarna aanvullend dertig keer bestralen, zes weken lang elke dag naar Zwolle op en neer. De kankercellen zijn positief bevonden op het HER2Neu eiwit en dat biedt een extra behandelmogelijkheid. Ik krijg na de chemotherapie ook nog een jaar lang herceptin voorgeschreven. Dat is een vrij nieuw middel dat als infuus wordt toegediend en belooft dat àls er dan nog steeds kankercellen aanwezig zijn, ze dan alsnog onverbiddelijk worden vernietigd. Kortom, een totaalpakket aan maatregelen, bedoeld om terugkeer te voorkomen. Volgende week veel aanvullende onderzoeken, waaronder een scan van de botten, een longfoto en een echo van de onderbuik. A.s. Vrijdag krijg ik daar dan weer (de) uitslag van en hebben we tevens een voorbereidend gesprek voor de chemo. Het is ook nog steeds vakantie en daarom gaan we morgen gaan we naar de huilers in Pieterburen. Het zijn er ruim zestig dus dat beloofd een gezellig dagje te worden. Al die grote donkere ogen… ‘Nee, een zeehond kan echt niet bij ons in de badkuip!’

Een shitdag

Gisterochtend zaten we met zijn allen aan de lange tafel broodjes te smeren. Met z’n allen zonder de oudste. Sinds kort heeft ze namelijk een ochtendhumeur. Sinds kort wil zeggen sinds ze vorige week jarig is geweest. Als puber heb je zo nu en dan recht op je eigen baaldagen. Vindt ze. Wij denken daar wel anders over maar het schijnt dat het weinig zinvol is om ’s ochtendsvroeg met een puber over verstandige dingen op een redelijke manier te praten. We laten het maar zo. We genieten van onze rust en laten de kruimels liggen. Lees verder

Eigenlijk best wel saai

Tijdens de weeksluiting van de houtje-touwtje Jenaplanschool kon elk kind zich helemaal uitleven en van zijn of haar vijf minuten roem genieten. Dat liet ik me niet ontnemen. Mijn schoolresultaten verdienden geen faam, maar mijn optredens hebben tot in de verre omstreken gezorgd voor veel tumult. Bijvoorbeeld na mijn optreden als Corrie van Gorp waarbij ik mij aan het eind van het liedje, in een jurk van oma gevuld met kranten, met veel kabaal in een enorme doos achterover liet vallen. Daarna kwamen ‘Met de vlam in de pijp’ en ‘Willem wat heb je grote handen’… Een bijzonder repertoire voor een achtjarige. Maar eigenlijk ben ik best wel saai!
Lees verder

Onderzoeken

Donderdag 16 juli waren we in het ziekenhuis om opnieuw wondvocht weg te laten halen. Het lijkt dan misschien niet veel, maar het is genoeg om last van te hebben. Als je niet veel spek om je ribben hebt en het vocht kan geen kant op, dan krijg je een nare, drukkende bobbel onder je litteken. Pijnlijk. Toevallig bleek dat de chirurg diezelfde ochtend de uitslagen binnen had gekregen van de patholoog anatoom. Hij vroeg even te blijven zitten… Lees verder

Controle van 14 juli

Vanmiddag hadden we de eerste controle na de operatie. De chirurg was tevreden over het genezingsproces. Mijn vermoeidheid was heel normaal en de wondvochtophoping ook. Tijdens een punctie is er het teveel aan wondvocht weggenomen. Een enorme spuit maar alles leek erger dan het was. Er is niemand flauw gevallen. Na de tweede keer puncteren slonk de hobbel en was mijn velletje weer strak. Volgende week dinsdagochtend hebben we een tweede controle en vervolggesprek. De uitslagen zullen dan allemaal binnen zijn. Voor nu is mijn voornaamste doel het herstellen van de operatie en genieten van de tweede vakantieweek!

Een vreemd plekje

29 mei 2009

Bezoek aan de huisarts. Ik heb al een aantal weken een wondje, een vreemd plekje op mijn borst dat maar niet wil genezen. Ik geef de nieuwe sport-bh van Bjorn Borg de schuld. Er vormt zich een korstje en dan is het weer open. Met enige schroom ga ik naar de huisarts. Ik voel me al snel een zeurpiet want er is toch niets aan de hand… Maar de huisarts weet het ook niet. Geen knobbeltje maar hij wil me niet naar huis sturen met een zalfje. We maken een afspraak voor een bezoek aan de mammapoli in Meppel.

11 juni 2009

Bezoek aan dokter Kusters. De chirurg van de mammapoli voelt ook niets en ziet er niets geks aan. Wat onrustig inderdaad. Voor de zekerheid maar even een mammografie en een echo. Ik neem de trap naar de boven om vervolgens mijn borsten plat te laten persen. Hier geen bijzonderheden maar dan de echo. Ik lig te wachten in een ruimte, op de achtergrond hoor ik zacht gepraat. Het duurt een poos maar dan is de radioloog er. De echo doet me denken aan de termijnecho’s die ik heb gehad bij de zwangerschappen van Ilja en Anatal. De radioloog zoekt naar afwijkingen en bijzonderheden. Helaas. Die vindt ze. Midden in mijn borst, achter het tepelhof is een plek. Tussen de 2 en 2,5 centimeter. Ze gaat direct door naar mijn lymfeklieren onder de oksel. Ook daar is een plekje, waarschijnlijk een kliertje die is opgezet, maar dat is niet ongewoon. De assistente legt uit dat ze direct puncteren om weefsel af te nemen voor verder onderzoek. Ik lig te trillen op de tafel. Kut, wat nu? Over een week zal er uitslag zijn. Ik mag naar huis. De avondvierdaagse is in volle gang. Met een hoofd vol watten loop ik door Steenwijk. Blij als ik mijn kinderen en Henri zie.

18 juni 2009

De eerste keer ben ik alleen naar het ziekenhuis geweest. Nu gaat Henri mee. We hebben de verschillende scenario’s besproken en een week tussen hoop en vrees geleefd. Het feit dat er twee plekken zijn heeft ons doen beseffen dat het serieus is maar wat er aan de hand is weten we niet. Dr. Kusters onderzoekt me wederom en voelt opnieuw niets. Toch heeft hij slecht nieuws. Onderzoek in het lab heeft vastgesteld dat er een kwaadaardige tumor in de borst zit. Van de lymfeklieren weten ze het nog niet. Er is onvoldoende weefsel uit de oksel afgenomen en dat moet over worden gedaan. Ik huil. Henri blijft rustig en regelt de afspraak voor een nieuwe punctie.

19 juni

De punctie in de oksel wordt stevig aangepakt. In totaal wordt er drie keer gepuncteerd en we zien een hoop vocht en bezinksel. Hopelijk is dit voldoende. We gaan weer naar huis. De uitslag komt weer een week later. Het is feest in Nijeveen, de straten zijn versierd maar dit jaar doen we het even rustig aan. Met een misselijk gevoel sta ik langs de kant als de buurt met Henri en de kinderen op de wagen langskomt. Volgend jaar weer!?

25 juni

We zijn weer bij Kusters. Eind van de middag en snel aan de beurt. Ergens ga ik er al van uit dat de lymfeklieren ook aangetast zijn. Ze zijn niet voor niets vergroot denk ik maar. Maar de punctie heeft weer niets opgeleverd. Er is niets gevonden maar gezien de aard en grootte van de tumor in de borst zijn er aanwijzingen dat er lokale uitzaaiingen zijn. In mijn rechterborst zit een ductaal carcinoom, niet-hormoongevoelig, met een doorsnee van 2,5 centimeter. We moeten besluiten hoe we verder gaan. Opnieuw puncteren, een schildwachtklierprocedure of een okselkliertoilet (alle lymfeklieren verwijderen). Gezien de tijd (ik wil niet langer wachten) en zo min mogelijk risico besluiten we naast de borstamputatie te gaan voor een klassiek okseltoilet (wat een rotwoord). We geven dr. Kusters een hand en ik zal hem pas weerzien op de dag van de operatie. Het wachten is nu op het bericht van het opnamebureau.