De Woldberg

Het is mistig, de autoramen beslaan en ik geef de airco een flinke draai. Alles is nat, de bomen, de bladeren op de grond en de fietsers die stuurs langs de auto laveren. Een doordeweekse dinsdagochtend en er staan welgeteld tien auto’s op de ruime parkeerplaats midden in het bos. Ik ben één van de gelukkigen die in deze druilerige herfstochtend de vochtige boslucht kan inademen, door de zompige sporen van het ruiterpad kan springen terwijl mijn laars zich vastzuigt en pesterig blijft staan in de modder. Onderweg zijn we het plaatsje Tuk gepasseerd, lage hobbyboerderijtjes met nog nèt niet genoeg truttigheid om door westerlingen gekocht te worden en daarbij: welke allochtoon wil er nou in Tuk wonen? Het theehuis is gesloten en de punt van de houten uitkijktoren verdwijnt in de mist. Tijd voor een herstelwandelingetje. Lees verder