Einde chemo

Nog een week en dan laat ik chemoland definitief achter me. Het zijn achtien weken geweest die niet makkelijk waren. Ik ben overeind gebleven en ik voel me tevreden met hoe alles is verlopen. Langzaam komt mijn energie wat terug. Gelukkig, al heb ik de conditie van een oud vrouwtje. Het wordt een traject van elke dag een minuutje langer me inspannen zonder van de pijn in m’n benen van de fiets te vallen.
Als ik in de spiegel kijk hoop ik ook op een snelle terugkeer van mijn haren, grijze kroes of niet, als er maar wat op groeit. Geduld, geduld. Volgende week start ik met de 25 bestralingen. De eerste lijnen staan al met een watervaste stift op m’n borst getekend. Volgende week volgt de rest en dan moet die picasso er tot eind januari op blijven zitten. Tegelijkertijd loopt ook de start met Herceptin, het infuus voor een jaar. Eerst moet ik nog een onderzoekje doen om mijn hartconditie te bepalen en dan zal ik van begin januari weer elke drie weken op de afdeling B6 aan het infuus zitten. Het blijft een wonderlijk jaar met naast de narigheid ook leuke dingen, hernieuwde vriendschappen en veel lieve aandacht. Ik kijk uit naar de kerst met in de boom naast heel veel lichtjes een dikke engel met prachtig lang krullend haar…

En dat is 6!

Kuur 6!
Laatste chemo is gisteren toegediend. Even een dag of wat uitzieken en dan gaan we weer he-le-maal los. Op veler verzoek een foto van de chemo-kamer. Overigens zal ik op deze kamer nog vaak terugkomen want ook de herceptin zal via een infuus worden toegebracht (18x!). Maar goed, daar word je dan niet ziek van.
Groeten,
Annemieke

Docetaxel II

Dinsdagochtend stonden we weer voor de balie van het ziekenhuis, kuur 5 ging beginnen. De dag ervoor wel wat nerveus, vorige keer lelijk geprikt en flink ziek geweest wat gaat het deze keer worden? Alles verliep lekker, de anesthesist zelf heeft het infuus, tussen de bedrijven door, aangeprikt. Heerlijk rustig op de afdeling en een kleine anderhalf uur later stonden we alweer buiten. We hebben nog samen een broodje gemaakt en de dag kon beginnen. Woensdag heb ik zelf de Neulasta prik in mijn been gezet, allemaal prima. Naast de gebruikelijke hoofdpijn en misselijkheid is het nu nog altijd goed te doen. Ik houd je op de hoogte!Tot snel weer.

Docetaxel 1

Vanochtend om 9.00 heb ik me weer gemeld aan de balie voor de dagopname op afdeling B6. Gisteren nog bloed laten prikken en die extra dagen hebben me goed gedaan! Ik mocht beginnen. Tijdens het gesprek met de oncologieverpleegkundige vonden we het raadzaam om ook even naar mijn ‘hangende oog’ te laten kijken. Geen ontsteking te zien (gelukkig maar) maar wel uitdrogingsverschijnselen. Meer knipperen was het advies. Ik geef jullie dus nu een vette knipoog. Het prikken vanochtend was opnieuw treurig. Na twee pogingen op de afdeling en twee op de OK werd de echte man er bij geroepen: de anesthesist himself. Flinke naald en daar zat ie dan. Volgende keer mag ik direct door naar meester Prikkebeen. Voor nu nog even rust houden. Vanmiddag komt iemand de ‘neulasta’ brengen; weer iets nieuws, een prikje om de witte bloedlichaampjes op te peppen. Met de herfstvakantie in het vooruitzicht wens ik iedereen alvast het beste en ben superblij met al die lieve aandacht. Niet te veel verwennen, want dan ga ik me nog patiënt voelen (grapje, ga vooral zo door)

Leukocyten

Gaat alles lekker en ben je helemaal klaar voor de volgende stap spelen de leukocyten je flink in de kaart. De witte bloedlichaampjes die voor mijn afweer zorgen zijn te laag. De start van de Docetaxel kuur moet worden uitgesteld. Volgende week mag ik het opnieuw proberen. Het is net als een moeilijk proefwerk waar je vreselijk tegen op zag, het gaat niet door: opluchting maar nu nog langer wachten!! Sip. Balen en boos. Voordeel is dat ik nu wel de sportdag van de jongsten kan bekijken, weer heel wat anders dan afdeling B6.

Chemo III

De derde FEC kuur is geweest. Het begin was belabberd: pas na vier keer prikken was het raak. Daar kwam ook nog bij dat de medicijnen er wederom niet op tijd waren dus zat ik in een volle chemo-zaal met een gestresste verpleegkundige. Vol goed moed had ik nog afspraken staan voor de eerste week maar die heb ik allemaal moeten afzeggen omdat ik flink misselijk en naar was. Eén van de afspraken was voor een revalidatieprogramma. Na de intake was ik al hondsmoe en kwam ik tot het inzicht dat het nog veel te vroeg is om met sporten bezig te gaan. Eerst de chemo-periode afsluiten en mijn ‘goede periodes’ gebruiken voor dingen dichterbij huis. Na ruim een week heb ik meer energie en voel me stukken beter. Na een workshop van ‘Goed verzorgd, beter gevoel’ in het ziekenhuis met andere lotgenoten heb ik mijn weerstand op zij gezet en zelfs m’n pruikje op gehad. Weer even het idee hoe ik er uit zag met haar, ook voelde ik me minder patient! Een sjaaltje blijft echter wel het prettigst zitten. Tot zover weer, deze week nog een gesprek met de internist over de voortgang en dan begint na de verjaardag van Eliza weer een nieuwe kuur.

Chemo II

Vorige week woensdag ben ik met de tweede FEC kuur begonnen. Het prikken ging goed, wel een dikke huid maar dat heb ik al vaker gehoord. We zijn ’s middags weggegaan naar Groningen, heerlijk gegeten in de Pauw en toen nog bij vrienden langs. Superdag. ’s Avonds was ik helemaal stuk, moe en misselijk. Ik ben nu in mijn tweede week en al weer aan het snotteren en keelpijn. De misselijkheid wordt ook veroorzaakt door de vieze smaak in mijn mond die niet weg gaat. Beetje actie en dan rust. Dat werkt het beste. Al met al gaat het lichamelijk redelijk goed met me. Psychisch valt het me wel zwaar. Maar ook dat heeft zijn tijd nodig. En tijd daar heb ik gelukkig genoeg van!

Kuren

Woensdag 5 augustus ben ik begonnen met mijn eerste FEC (Fluorouracil, Epirubicine, Cyclofosfamide) kuur. Via een infuus komen de cytostatica langzaam in mijn bloed en gaan dan hun werk doen. Alles bij elkaar duurt het een kleine anderhalf uur en dan mag ik weer naar huis. Dag een , twee en drie heb ik nog medicijnen tegen de bijwerkingen (zoals de bekende misselijkheid) daarna red ik me met paracetamol. De bijwerkingen vallen me nu nog erg mee, een naar gevoel in mijn maag, hoofdpijn, vermoeidheid en flinke spierpijn zijn de voornaamste klachten. Lees verder

Goede start

Woensdag om 9.00 heb ik het eerste infuus van mijn FEC kuur gekregen. Langzaam druppelde de cytostatica door de dunne slangetjes mijn lichaam binnen. Na anderhalf uur sta ik weer op de zonovergoten parkeerplaats, heerlijk naar huis. De eerste drie dagen zijn voorbij en ik ben nu zonder medicijnen. Het gevoel van onwel zijn ebt langzaam weg en wat blijft is vermoeidheid. Het blijft afwachten wat de komende 122 dagen gaan brengen maar voor nu gaat het heel goed en dat is een goede start!

Chemoland

We gaan op vakantie naar chemoland! Volgende week woensdag zal ik vertrekken, mits de chirurg dinsdag de wond voldoende genezen vindt en het eens wordt met de internist. Daar ga ik vanuit, maar het goede nieuws kwam nog. Alle onderzoeken zijn goed verlopen, dat wil zeggen botscan, longen, lever, bloed, allemaal GEEN uitzaaiingen. Dat was waar ik op zat te wachten. We hebben het al gevierd met een heerlijk koud biertje! Afgelopen vrijdag hebben we tevens kennisgemaakt met de radiotherapeut in Zwolle, na de chemo starten we direct met bestralen. Ook hij was optimistisch gestemd en verzekerde me dat ik, gezien mijn vitaliteit na de operatie, de komende maanden goed zal doorstaan.
Morgen met z’n zessen naar Schier, uitwaaien en genieten van elkaars gezelschap. Na zoveel hectiek is dat even nodig. Alle hulp en ondersteuning was geweldig en we zullen het de komende weken nog zeker nodig hebben. Nu weer even op eigen benen!

Behandelplan

Vandaag hebben we kennisgemaakt met de internist. Een lange, grijze man met jonge blauwe ogen die ruim de tijd voor ons nam. Een eerlijk en realistisch gesprek. De behandeling wordt zwaar vanwege de vier uitzaaiingen in de lymfeklieren en mijn jonge leeftijd (zijn woorden). We starten over twee weken met de chemokuur. Zes keer elke drie weken een ochtend aan het infuus en dan weer naar huis. Da’s dus achttien weken lang een flinke aanslag op je lichaam. Daarna aanvullend dertig keer bestralen, zes weken lang elke dag naar Zwolle op en neer. De kankercellen zijn positief bevonden op het HER2Neu eiwit en dat biedt een extra behandelmogelijkheid. Ik krijg na de chemotherapie ook nog een jaar lang herceptin voorgeschreven. Dat is een vrij nieuw middel dat als infuus wordt toegediend en belooft dat àls er dan nog steeds kankercellen aanwezig zijn, ze dan alsnog onverbiddelijk worden vernietigd. Kortom, een totaalpakket aan maatregelen, bedoeld om terugkeer te voorkomen. Volgende week veel aanvullende onderzoeken, waaronder een scan van de botten, een longfoto en een echo van de onderbuik. A.s. Vrijdag krijg ik daar dan weer (de) uitslag van en hebben we tevens een voorbereidend gesprek voor de chemo. Het is ook nog steeds vakantie en daarom gaan we morgen gaan we naar de huilers in Pieterburen. Het zijn er ruim zestig dus dat beloofd een gezellig dagje te worden. Al die grote donkere ogen… ‘Nee, een zeehond kan echt niet bij ons in de badkuip!’

Onderzoeken

Donderdag 16 juli waren we in het ziekenhuis om opnieuw wondvocht weg te laten halen. Het lijkt dan misschien niet veel, maar het is genoeg om last van te hebben. Als je niet veel spek om je ribben hebt en het vocht kan geen kant op, dan krijg je een nare, drukkende bobbel onder je litteken. Pijnlijk. Toevallig bleek dat de chirurg diezelfde ochtend de uitslagen binnen had gekregen van de patholoog anatoom. Hij vroeg even te blijven zitten… Lees verder

Controle van 14 juli

Vanmiddag hadden we de eerste controle na de operatie. De chirurg was tevreden over het genezingsproces. Mijn vermoeidheid was heel normaal en de wondvochtophoping ook. Tijdens een punctie is er het teveel aan wondvocht weggenomen. Een enorme spuit maar alles leek erger dan het was. Er is niemand flauw gevallen. Na de tweede keer puncteren slonk de hobbel en was mijn velletje weer strak. Volgende week dinsdagochtend hebben we een tweede controle en vervolggesprek. De uitslagen zullen dan allemaal binnen zijn. Voor nu is mijn voornaamste doel het herstellen van de operatie en genieten van de tweede vakantieweek!

Thuis

Daar ben ik weer en typ deze krabbel nog altijd met 10 vingers blind. Alles is zeer snel gegaan maar wel met enig voorbehoud! De wond is prachtig dichtgemaakt (zelfs de lijnen van het badpak blijven zichtbaar!) maar ook erg confronterend. Goed, de kanker is eruit en nu wachten op de nabehandeling. Ik ga braaf mijn oefeningen doen, bewegingen die ik voorheen zo poepsimpel vond…Van mij binnenkort meer mooie berichten!

Annemieke

dag van de operatie (en de dag daarna)

Operatie geslaagd! Annemieke is om 11.30 de OK opgereden en na het aanleggen van het infuus is de operatie om 12.30 begonnen. Deze heeft bijna drie uur geduurd. Ik heb haar om 15.30 even gesproken toen ze nog op de uitslaapkamer lag en net vijf minuten wakker was. Ze is erg vrolijk, waarschijnlijk heeft ze een roesmiddeltje gekregen dat op haar lijf geschreven is want ze heeft veel over de kinderen ‘gedenkt’ (haar woorden..) en lekker veel aarbeien gegeten tijdens de operatie. Zo zie je maar weer. Ze gaat nu even naar haar kamer om wat te eten. Daarna rusten en slapen. Morgen zien we de chirurg, maar het is nu vooral rusten en herstellen.

Inmiddels nog wat nieuwe info (8 juli): chirurg is eind van de middag al langs geweest en hij was tevreden over de operatie. Geen gekke dingen gevonden of gezien en alle klieren zijn op een goede manier weggehaald. Ook bij de borst is er niets blijven zitten wat er niet zou moeten horen. Annemieke voelt zich goed. Geen misselijkheid, pijn valt mee en de wond herstelt erg goed. Als dit zo doorgaat dan is ontslag a.s. vrijdag niet ondenkbaar! Eerst de nacht nog even door zien te komen.

Het is nu donderdagmiddag 9 juli en het gaat de goede kant op. Infuus is eruit, morfinepompje is verwijderd en ze loopt af en toe wat rond met twee zakjes wondvocht onder de arm. De rest van de dag brengt ze gezellig keuvelend door met haar kamergenote mevrouw Assink, een kranige tachtiger met de levenslust van een twintiger. Ze is nog wat duizelig door de lage bloeddruk, maar dat gaat vanzelf over. Morgen worden de drains verwijderd en komt ze thuis. Lekker snel allemaal. Binnen drie weken moet ze alles weer kunnen doen met haar arm, ook de bovenste keukenkastjes uitsoppen en de ramen wassen, althans die werkzaamheden werden vanochtend door de (mcp) fysiotherapeut aangeraden (haha). Belangrijkste is dat ze goed begint aan de chemo. Die staat nog niet gepland maar we houden zelf rekening met het eind van de zomer. Voor nu: pluk de dag.

Bedankt voor alle leuke reacties allemaal! Ze zijn zeer welkom. Groeten, Henri