Met een brede grijns op zijn gezicht stapt de jonge coureur uit zijn nog ronkende bolide, de camera zwenkt rond op zoek naar zijn trotse vader. Vanuit een café in Limburg wordt het mirakel door opa ontrafelt. De kampioen heeft zijn ambitie en inzicht aan oma te danken. Aha. De genen van zijn voorouders verklaren het succes van de jonge coureur.. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingIk wist niet dat de pubertijd voor kinderen en voor ouders zo ingewikkeld kan zijn. Na het verblijven op een heerlijk zachte en warme wolk van waaruit je verliefd naar je kinderen kan kijken is de landing niet zelden onverwachts en pijnlijk. Voor mij lijkt mijn eigen pubertijd nog zo dichtbij. Bij ons ging dat er heftig aan toe. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingEenmaal gegrepen door een poetsdrift pak ik de bezem, veeg de kippenpoep op een hoop en giet water met een zeeplucht over de restanten aangekoekte korst. Na gedane arbeid buiten besluit ik ook de keuken binnen aan te pakken. Ik trek de lades open en schik de voorraden havermout, bakmeel en suiker netjes in de weckpotten. Dan neem ik de bestekla en passent ook onder handen, lades rollen met een lichtvoetigheid in hun houders en als mevrouw mier maak ik een voorzichtig huppeltje. Lees verder
(2) Reacties | RSS InschrijvingIk heb altijd een positieve, maar kritische houding gehad richting voedsel en de waarde ervan. Al vanaf mijn zeventiende las ik boeken over vegetarisch eten en koken, probeerde ik mijn culinaire grenzen te verleggen en was ik geïnteresseerd in de nieuwste ontwikkelingen op voedselgebied. Sinds een aantal jaar ben ik donateur van een consumentenorganisatie die zich sterk maakt voor transparantie en promotie van vrije voedselkeuze voor ouder en kind. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingDe beslissing was snel genomen, geen metropool Parijs maar ‘ons gezellige kets’: kaatsheuvel met het sprookjespark van meer dan vijftig jaar oud. Bijna alle Nederlanders zijn wel eens in de Efteling geweest en dus was de drempel allang gesleten. Ook ik ben er in een vervlogen verleden geweest. Veel weet ik er niet meer van, zo snel gaan de attracties maar de pirana’s waren ubercool en net geopend. Vandaag was het winterefteling en ik kreeg het er bar koud van. Lees verder
Geen Reacties | RSS Inschrijving‘Geduld, nee dat is niet mijn sterkste kant’, zegt mijn mede-cursist terwijl ze in wilde vlagen een laagje verf aanbrengt op het doek. Ik hoef niet lang na te denken want ik weet dat geduld mijn beste vriend is geworden de afgelopen jaren. Geduld heeft me zo veel gegeven, rust, mededogen, empathie. Niet de minsten kun je wel stellen. Hoe ongeduldig ik kan zijn, ik kan mezelf heel goed in de wachtstand zetten. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingWanneer ik de afspraak met de oncologie noteer in de gezinsagenda zie ik in mijn kriebelige handschrift staan ‘ Rijden plus lopen.’ Verdorie helemaal vergeten, het jaarlijkse wandelspektakel gaat deze week weer van start. Vier dagen lopen met een rugzakje, een rol King pepermunt en petje tegen de zon of regen. Aan het einde ontvang je een medaille aan een fris rood wit blauw lint. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingHet jaar is rond. We begonnen het jaar 2012 met het bericht dat de kanker in kracht terug was en niet te verslaan. Nu is het bijna 2014 en opnieuw worden we door elkaar gerammeld. Ik heb nog drie bestralingen te gaan en dan kunnen we op zoek naar een middel dat voor stabiliteit gaat zorgen. Of het er is blijft moeilijk, wonderen bestaan niet. Ik besef me nu heel goed dat een jaar zoals de afgelopen maanden winst is geweest. Ondanks de angst en het verdriet hebben we door kunnen leven, met elkaar. Zolang ik leef, leef ik, tel ik mee en doe ik mee. Wanneer ik dood ben is er een tijd voor rouw en verdriet, voor steun en herinneringen. Zover is het nog niet maar het idee van vertrekken grijpt me enorm aan. Ik sta nu aan het begin van een hele nieuwe periode waarvan ik weet dat het moeilijk zal worden en het einde niet te voorspellen is. Wat ik ook doe, de strijd valt niet te winnen en toch vind ik het leven nog altijd de moeite waard. Dus gaan we op zoek naar de juiste behandeling die mij en iedereen om mij heen wat tijd kan geven. We rijden van Zwolle naar Groningen en komen in Meppel voor de dagbehandeling, op zoek naar antwoorden en nog veel waardevolle momenten.
(3) Reacties | RSS InschrijvingGisteren vertrokken we met een volle auto richting de verjaardag van mijn moeder. Alweer vijfenzeventig jaar, een actieve vrouw met drie kinderen en acht kleinkinderen. Ik weet zeker dat ze heel vaak naar de verzameling foto’s aan de muur kijkt en dankbaar is voor wat het leven haar gegeven heeft. Sinds een jaar zit daar een barst in. Wanneer je kind ziek wordt, lijd je zelf een stukje mee. Je kunt minder onbevangen genieten en bent je zoveel meer bewust van de eindigheid van alle dingen. Dat is helemaal zo wanneer het kind op hele jonge leeftijd komt te overlijden. Als ouders zul je het leven weer oppakken maar er is altijd een rauw plekje in je hart dat het verlies heeft veroorzaakt. Het doet me verdriet te zien en te voelen dat de ziekte en mijn verloren toekomst mijn ouders zo aangrijpt. We hadden het zo anders bedacht. En waarom ook niet? Ik heb geleefd, genoten en geleden. Een vol leven. Nu zullen we het moeten doen met onze herinneringen en de korte tijd die nog voor ons ligt. De verjaardag werd een gezellig samenzijn, een moment om te bewaren. De taart smaakte overigens heerlijk!
(1) Reactie | RSS InschrijvingSnibbig antwoord de secretaresse: ‘ Nee, voorlopig hebben we geen plaats, alleen voor spoedgevallen.’ Ik ben sprakeloos. Geen scan? Geen afspraak? Dat betekent geen informatie hoe mijn behandeling verder gaat. Verbijsterd druk ik de telefoon uit. Het regelen van een simpele afspraak resulteert in verdriet en leegte. In huis is het stil, de kinderen zijn naar school, de vakantie is voorbij en iedereen is weer aan het werk. Pijnlijk besef ik hoe afhankelijk ik ben van mijn omgeving. Lees verder
Geen Reacties | RSS InschrijvingIk zie tot mijn verbazing dat ik al een tijdje niet geschreven heb op mijn blog. Een goed teken want ongemerkt ben ik zonder al te veel gedoe in mijn vijfde kuur beland. Met een aantal medicijnen ben ik zelfs gestopt en gelukkig krijg ik nu mijn schone trekken weer terug. Naast alle onzekerheid is het ook akelig om jezelf in de spiegel te bekijken met een opgeblazen hoofd. De hamsterweken zijn hier gelukkig bijna voorbij. Na alle goede resultaten krijg je zowaar wat hoop. Wie weet wat er nog allemaal mogelijk is en ik neem me voor om naast mijn dagelijkse wandelingen ook mijn spieren te gaan trainen. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen met allemaal leuke dagen. Een zeilreis met een prachtige tjalk op de waddenzee met de familie. Heerljk op het dek gezeten (in de zon) genietend van het samenzijn en het uitzicht over het water. Filmbezoekjes, de Schouwburg in Groningen en heel veel lekkere taarten met de meiden gemaakt. Het is allemaal zo mooi…om te janken zo mooi (met dank aan Maarten van Roozendaal).
(3) Reacties | RSS InschrijvingVandaag de derde kuur. Kuur klinkt zo gezellig: sapjes, vasten, reinigen, beter worden… Helaas toch wel wat anders, de hele dag aan het infuus in een bedje met een boekje. Het is nu eenmaal niet anders. Gisteren het kinderfeestje van Anatal gevierd, alweer tien jaar. Ze wilde naar de klimmuur. En daar ging ze tot bovenaan. Dapper ding. Rustig de weg aan het zoeken tussen de gekleurde greepjes, en steeds een stukje hoger. Het doel werd bereikt maar de weg er naartoe vond ik prachtig. ’s Ochtends wist ik de internist te overtuigen dat het met de blaren op mijn voeten best mee viel en dat de chemo wel door kon gaan. ’s Avonds lag ik met allerlei pleisters, betadine en rode voetzolen op de bank. Ik strompel door het huis, van bank naar stoel en weer terug. Alle schoenen gepast maar alles doet me pijn. Een paar oude gympjes hebben de zachtheid test doorstaan, dan maar zo. Voor iemand die een schoenentic is dit wel even slikken. Ondanks die ongemakken willen we onze tijd zo goed mogelijk besteden. Tijd overwinnen betekent dat er niet is dan nu en ruimte overwinnen betekent dat er niets is dan hier. Het hier en nu blijft over, en daar valt nog veel te beleven.
(1) Reactie | RSS InschrijvingNa twee weken chemotabletten slikken had ik mijn chemo vrije week. De smaakpapillen hadden weer wat om naar te verlangen en de vermoeidheid werd ook minder. Ik probeer zoveel mogelijk de dingen te doen die ik graag wil doen en met plezier. Een beetje structuur in mijn dag, warmte in huis en fijne bezoeken met vrienden en familie. Het is alweer twee maanden geleden dat ik heb gehoord ‘ je wordt niet meer beter’ en dat besef hangt elke dag boven mijn hoofd. Het leven gaat overal door en hier thuis staat het stil. Ondanks de alle activiteiten en het plezier dat we met zijn zessen hebben is er veel veranderd. Intussen ben ik ook bestraald voor mijn bekken, puur pijnbestrijding en dat moet op termijn zijn werk doen. Ik kan prima staan en lopen, kook dus maar twee maaltijden tegelijkertijd maar zitten is pijnlijk en vervelend. De tweede kuur is gisteren in het ziekenhuis begonnen met een twee infusen. Een lange zit, tussen allemaal oude klagende mannetjes, gelukkig had ik mijn boek en ipad bij me. Ik sluit me aan bij Seneca :
‘Er zijn tijden dat
het voorleven zelf
een daad van stoutmoedigheid is’
Na vijf weken van onderzoek en tegenslag mocht ik me melden bij de chemoafdeling in Meppel. Bekende gezichten bij de verpleging en daardoor ook iets van teleurstelling, niemand ziet je hier graag terug komen! Ik laat me moedig prikken door de verpleegkundige die het prima doet. Geen port- a- cath voorlopig zolang dit goed gaat. Scheelt weer een ingreep en hoe minder gedoe hoe beter. Ik moet lang ter controle blijven, vier en half uur. Omringd door verschillende spulletjes: ipad, ipod en boek kom ik de middag wel door. Na een uur vertrekt de eerste patiente, een vrouw van begin veertig met borstkanker. Ze is voor het laatst. Wanneer ze naar mijn verhaal vraagt twijfel ik. Het is zo confrontered voor haar. De angst is nu al voelbaar bij haar. Toch nemen we fijn afscheid van elkaar. Lotgenoten, allebei aan het worstelen met hun eigen emoties. Om half vijf wordt ik opgehaald door Henri, Kyra en Anatal. Ietsje schoorvoetend lopen ze de afdeling op, enge stoelen in een lege ruimte met alleen hun moeder. Die ook nog eens een drukverbandje van het infuus heeft, stelt niets voor maar voor kinderen…Nu naar huis en kijken wat het gaat doen.
(4) Reacties | RSS InschrijvingOnderweg naar Groningen bedenk ik me hoeveel ziekenhuizen we hebben gezien; veel. Precies een uur later staan we voor de balie van het Martiniziekenhuis. Opnieuw een patientenkaart maken. En weer zo’n geweldig leuke camera waar volgens mij echt niemand normaal op de foto komt. Enfin. We zijn hier voor de mogelijkheid om mee te ‘mogen’ doen aan een wetenschappelijk onderzoek. Geen placebo, proefkonijn maar een combinatie van medicijnen die over een jaar in alle ziekehuizen wordt voorgeschreven. En ik hoop dat ik de eerste ( ) in Noord Nederland ben die deze behandeling krijg. Ja, verzekerde zij me, er zijn gelukkig maar weinig vrouwen waarbij borstkanker zo terug komt. Kortom: pech, pech en nog eens pech! Echter eerst nog wat onderzoeken. Het licht gaat pas op groen zodra de ondezoeken zijn afgerond. Dat wordt weer wachten…
(1) Reactie | RSS Inschrijving