rommella

Eenmaal gegrepen door een poetsdrift pak ik de bezem, veeg de kippenpoep op een hoop en giet water met een zeeplucht over de restanten aangekoekte korst. Na gedane arbeid buiten besluit ik ook de keuken binnen aan te pakken. Ik trek de lades open en schik de voorraden havermout, bakmeel en suiker netjes in de weckpotten. Dan neem ik de bestekla en passent ook onder handen, lades rollen met een lichtvoetigheid in hun houders en als mevrouw mier maak ik een voorzichtig huppeltje. Onder de bestekla bevindt zich de ‘ rommella’. Met moeite pruts ik het open en als een duveltje uit een doosje ontvouwen zich de rollen folie, plastic en bakpapier. In mijn georganiseerde leven is geen ruimte voor rommel als; flesopeners, rollen plakband, afstandbediening voor de afzuigkap, notenkraker, bon van de gamma, fietsbel, bandenplaksetje, gasaansteker, tien wasknijpers, nagelvijl, stopnaalden, knikkers, stressbal en etiketten voor eigengemaakte jam. Voor al deze dingen is geen plek, geen noodzaak of urgentie. We kunnen best zonder. Het wordt er niet veel anders van met of zonder. Zo heb ik ook sinds kort een eigen persoonlijke rommella , daarin bevinden zich alle stoffelijke en niet stoffelijke dingen waar ik geen plek voor heb en nog geen afscheid van kan nemen. Naast veel kleding en schoenen zijn dat ook goedbedoelde prullen die meer ruimte opeisen dan gevoelens oproepen. In de rommella verdwijnt ook alle verdriet, want zo is mij duidelijk geworden dat levensgeluk samen gaat met tranen. Er is wel ruimte voor maar ik heb er nog geen afstand van kunnen doen. Herinneringen van ongebreidelde levenslust,extatische dans en luidruchtige zang, ik doe ze allemaal in mijn rommella. Er liggen nog veel gesprekken in de lade te wachten, nog niet aanbegonnen maar wel klaar in mijn hoofd. De nog niet afgemaakte brief voor een vriendin wiens vriendschap ik wil eren, ik leg hem op mijn bureau. Sommige dingen moet je niet uitstellen. Een etuitje met oordopjes, een seizoenskaart van Thialf, even twijfel ik. Dan verdwijnt de kaart in de prullenbak. Ook afscheid nemen hoort er bij. Achterin de lade vind ik nog een verfrommeld doekje met een vrolijk eendje voorop. Ik strijk het slabbetje plat met mijn handen en ruik er even aan. Dan gaat het ding in de wasmand om later in de lade te verdwijnen. Ik heb een haarborstel in de hand. Daarvan hebben we er voldoende. Ik twijfel over een nieuw haarstuk, wil niet kaal dood gaan. Ook die wens duw ik met gemak in de lade van levensrommel. Een lang gesprek met mijn dochters over hoe te leven en te kiezen wat er bij je past… Vermoeid duw ik de koffiemachine aan en besluit de verwachtingen te laten voor wat ze zijn. De lade loopt soepel, de meeste ballast is verdwenen. Wanneer ik weer de behoefte voel kan ik hem opentrekken. De eerste voorzichtige opruimwoede is achter de rug, ik voel me een heel stuk lichter en de la schuif ik resoluut dicht.

Stem of voeg toe aan :