Bij de prikkamer in het ziekenhuis worden we staande gehouden door een oude vrouw die ons toefluistert: ‘Wees lief voor elkaar, jullie hebben het goed bij elkaar. Het gaat jullie goed!’ En weg is ze. Soms ken je elkaar al zo lang dat het bijzondere niet meer opvalt. Halverwege december kennen we elkaar 25 jaar. Dat is een hele tijd. Lees verder
(2) Reacties | RSS InschrijvingNa de fatale diagnose gaan we weer verder met z’n zesjes, school, werk, kunst en muziek, genieten van de lieve vrienden en familie…Alles gaat door tot het wrede einde ons uit elkaar rukt. We weigeren ons neer te leggen bij de ongewisse toekomst. Er blijft veel over, we kunnen elkaar vasthouden, luisteren en verhalen vertellen. De dagen glijden voorbij maar soms kom ik tot de nare ontdekking dat ik achter de tijd aanloop. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingWeet je trouwens al dat ik een nieuwe moeder heb?’ Verbaasd kijk ik naar de kleine jongen wiens ouders net gescheiden zijn. Ik schrik ervan. Wat maakt van iemand een moeder? Gisteren vertrouwde een ‘nieuwe moeder’ mij hoe lastig en moeilijk haar entree in het nieuwe huishouden is geweest. ‘Mijn vader heeft al heel veel vriendinnen gehad, voor jou, dus…’, beet de kleine meid haar toe. kinderpraat, hecht er maar geen waarde aan en toch… Lees verder
(1) Reactie | RSS Inschrijvingwij waren met zijn drieën vroeger, met een jaartje ruimte tussen de tweeling en grote broer. Er was dus een periode waarin wij samen aan het puberen waren. Drie maal zes jaar met een overlapping van vijf jaar waarin we alle drie stuiterend door het huis raasden. Mijn moeder en vader hebben met veel geduld en enige stemverheffing dit moeten doorstaan. En zie nu, de geschiedenis herhaalt zich. Opstandige tieners domineren en ontregelen onze levens. En gelukkig maar. Het hoort er bij. Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingVorige week las ik het overlijdensbericht van een lotgenote. Het einde van een vol leven, het voelt zo zinloos, om woedend van te worden. Ik herinner me hoe ze opgewekt in bed zat, omringd door een vaste schare vriendinnen, te genieten van de gesprekken over de dagelijkse dingen. Een doodnormale vrouw. Moeder, vriendin, collega, lotgenoot. Levenslustig tot haar uitzwaaimoment. Buiten is het zomer. Gingen we voorheen nog wel eens in de vakantie naar Chemoland, dit jaar blijven we thuis. We verheugen ons op veel dierbare momenten. Lees verder
(2) Reacties | RSS InschrijvingAls de wekker gaat blijf ik nog even liggen. Ik word me bewust van de dag en mijn agenda. Een enkel bezoekje aan de oncologische fysiotherapie en verder een lege agenda. Ik heb gemerkt dat een doel hebben zinvol is. Al is het een simpel voornemen om deze week een kamer schoon te maken en op te ruimen… Wanneer is je leven zinvol? Die vraag komt vaak bij me op. Ik stel hem mezelf vaak. Om te kijken of ik nog op de juiste route zit. Kortom, doe ik wat bij mij past? Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingHet oog van de orkaan
Code oranje houdt ons de hele dag al bezig. Flessen water leg ik ter verkoeling in de koelkast, we binden de bloemen vast en houden de cavia’s binnen. We zijn in rep en roer. ’ s Nachts is het broeierig warm, na flink wat draaien val ik in slaap. Vermoeid word ik wakker, klam van zweet kijk ik naast me. Moe van mijn strijd om iedereen bij elkaar te houden. Op televisie zie ik beelden van geknakte bomen, huizen omver geblazen alsof ze van karton zijn. Lees verder
Met verpleegkundigen kan ik praten. Met een flinke dosis nuchter verstand, een grap of een simpele vondst worden ingewikkelde dingen begrijpelijk. Waar artsen nog wel eens blijven hangen in pillenwijsheid kan een ondergeschikte je laten vertrekken met een doosje pleisters en een opgelucht gevoel. Hoofdschuddend keek de podotherapeut – een soort voetendokter- naar mijn gekreupel. Die schoenen leken in de winkel wel heel goed en gezond, maar voor die voeten van mij… Lees verder
(1) Reactie | RSS InschrijvingToen ik een aantal weken zwanger was ,in een ver verleden, zag ik overal dikke buiken, gevulde maxi cosi’s en volle borsten. Werd een verhaal verteld over de baby die op komst was en de moeilijkheden bij bevallingen of borstvoeding: ik stond vooraan. Niets zo leuk om wijsneuzerig mee te praten over het beste voor het kindje, wel of niet inenten en recepten van fruithapjes uit te wisselen. Nu ik ziek ben zie ik overal zieke mensen. Lees verder
Reacties uitgeschakeld voor Nachtjapon | RSS InschrijvingMet een kartonnen beker automaatkoffie wacht ik op mijn evaluatie met de internist. Het is rustig in de wachtkamer. Vanuit mijn ooghoek zie ik een bekende uit het dorp bij de secretaresse staan. Er wordt een agenda gepakt en data genoteerd. Ik pak een blad van de stapel glossy’s en blader erdoorheen. Dan besef ik me opeens waar ik zit. Vertwijfeld kijk ik naar de balie. Lees verder
Reacties uitgeschakeld voor Een eerste repetitie | RSS InschrijvingHet waait hard als het eerste bezoek binnen valt, nat van de late herfst die zich opeens in de lente laat gelden. Twee verjaardagen op één dag, wat een feest! Vol enthousiasme worden de voetbalsokken uitgepakt, de kleurpotloden en luchtjes van Esprit en Versace. De feestnummers stralen. Wie had dit kunnen vermoeden, 46 en 12 jaar geleden. Dat we samen met vrienden in onze warme huiskamer de taart zouden aansnijden. Lees verder
(2) Reacties | RSS InschrijvingAls kind vervoerde ik met mijn autootjes de barbies van de kapper naar de winkel en dat allemaal met zacht brommende geluidjes. Mijn autootjes hadden geen krasje en waren functioneel en praktisch. Ken achter het stuur en twee kleine poppetjes op de achterbank. Helemaal achterin kom je nog net het snuitje van whisky zien, de witte terriër van B. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb niks met auto’s. Lees verder
Reacties uitgeschakeld voor De nieuwe auto | RSS InschrijvingEenmaal gegrepen door een poetsdrift pak ik de bezem, veeg de kippenpoep op een hoop en giet water met een zeeplucht over de restanten aangekoekte korst. Na gedane arbeid buiten besluit ik ook de keuken binnen aan te pakken. Ik trek de lades open en schik de voorraden havermout, bakmeel en suiker netjes in de weckpotten. Dan neem ik de bestekla en passent ook onder handen, lades rollen met een lichtvoetigheid in hun houders en als mevrouw mier maak ik een voorzichtig huppeltje. Lees verder
(2) Reacties | RSS InschrijvingAls ik ‘vriendschap’ intoets heb ik direct het wijsje van Henk Westbroek in mijn hoofd. Die verzuurde ouwe sok. Snel probeer ik zijn gezicht en tekst te vergeten. En dat lukt. Ik ben een optimistisch mens en negatieve lading gooi ik snel bij het chemisch afval. Daar laat ik mijn dag niet door verpesten.
Ik had het maar weinigen verteld maar na wat geregel was het zo ver en stond ik met mijn handbagage in Jakarta. Lees verder
