Geen gewoon gezin

Na de fatale diagnose gaan we weer verder met z’n zesjes, school, werk, kunst en muziek, genieten van de lieve vrienden en familie…Alles gaat door tot het wrede einde ons uit elkaar rukt. We weigeren ons neer te leggen bij de ongewisse toekomst. Er blijft veel over, we kunnen elkaar vasthouden, luisteren en verhalen vertellen. De dagen glijden voorbij maar soms kom ik tot de nare ontdekking dat ik achter de tijd aanloop. De toekomst is voor ons allemaal uit beeld en nu gaat om de tijd die we nu samen hebben. Zoals in elk gezin gaat het wel eens mis, dan stampvoeten we, weigeren ieder contact en wijzen naar de ander. DE onmacht put me uit en zorgt voor verdriet. In de tijd dat mijn moeder drie pubers in huis had, liepen de gemoederen hoog op, een bloemkool vloog door de kamer, een gat in de wc deur en heel veel stemverheffing. gelukkig zijn we nog zo normaal dat ik nog altijd die irritante, vervelende moeder ben die vooral wil dat je bordje opruimt maar ook die van een ander meeneemt, je de was niet in de mand laat liggen totdat de zwammen eruit groeien. nu is het meer dan belangrijk elkaar te vertellen wat we voelen, we geven elkaar oprechte aandacht. Soms knettert en kraakt het in huis, lopen we met kwaaie koppen rond. Heel normaal, hoort er allemaal bij een gezin met pubers. Maar wij zijn geen gewoon gezin. Wanneer ik moe bent is het lastig om duidelijk zeggen waar het op staat. De poging op als verantwoordelijke op te treden gebeurd met een hoop gemompel,. Het vragen naar iemands dag verzandt in onbegrip en achterdocht. Wij zijn geen gewoon gezin, in korte tijd willen we ons zeker stellen voor de toekomst. Dat kost iedereen veel moeite en verdriet en toch geloof ik in een goede afloop. Iedere dag kijk ik opnieuw naar mijn verwachtingen en bij een gevoel van onvermogen troost ik me met de gedachte aan morgen, een volgende kans

Stem of voeg toe aan :