Verjaardag

Gisteren vertrokken we met een volle auto richting de verjaardag van mijn moeder. Alweer vijfenzeventig jaar, een actieve vrouw met drie kinderen en acht kleinkinderen. Ik weet zeker dat ze heel vaak naar de verzameling foto’s aan de muur kijkt en dankbaar is voor wat het leven haar gegeven heeft. Sinds een jaar zit daar een barst in. Wanneer je kind ziek wordt, lijd je zelf een stukje mee. Je kunt minder onbevangen genieten en bent je zoveel meer bewust van de eindigheid van alle dingen. Dat is helemaal zo wanneer het kind op hele jonge leeftijd komt te overlijden. Als ouders zul je het leven weer oppakken maar er is altijd een rauw plekje in je hart dat het verlies heeft veroorzaakt. Het doet me verdriet te zien en te voelen dat de ziekte en mijn verloren toekomst mijn ouders zo aangrijpt. We hadden het zo anders bedacht. En waarom ook niet? Ik heb geleefd, genoten en geleden. Een vol leven. Nu zullen we het moeten doen met onze herinneringen en de korte tijd die nog voor ons ligt. De verjaardag werd een gezellig samenzijn, een moment om te bewaren. De taart smaakte overigens heerlijk!

Vertrouwen

Er zijn inmiddels weer twee hectische weken voorbij gegaan. De uitslagen van de onderzoeken hebben we geevalueerd en er is in nieuwe behandelvoorstel. Uit de scans blijkt dat de kwaardaardige cellen zich rustig houden, ze zijn er nog wel maar niet actief. Ik stel het me zo voor dat ze ‘slapende’ zijn, murw van de chemo en therapie. In overleg met de artsen is nu besloten met de chemo te stoppen. Xeloda gaat weer terug op de plank, hopelijk voor lange tijd. Mocht ik het in de toekomst weer nodig hebben kan ik het weer gebruiken. De herceptin blijft, voor eeuwig. Het is even wennen, niet meer slikken en een strak inname schema naleven. Ondanks de blijdschap van het stabiel blijven duikt toch ook steeds weer die onzekerheid op. Ik zal op zoek moeten naar rust en vertrouwen, een nieuw evenwicht. Elke dag werk ik weer aan een nieuw vooruitzicht; ik sport, schrijf en plak en knip er met veel plezier op los. Er is veel veranderd en toch weer niet, een mooier leven kan ik me niet voorstellen!

Terug van weggeweest

Na drie heerlijke weken vakantie met elkaar zijn we weer terug in ons huis aan de dorpsstraat. Terwijl de thermometer nog altijd boven de twintig graden staat en de kinderen nog vrij zijn staat alles nog in de vakantiemodus. Bijna alles want de negende kuur is intussen ook weer binnen gedruppeld. De herceptin samen met de xeloda geeft me hopelijk weer een goede duw naar de veilige kant. Over een paar weken weten we of het nog altijd effectief is. Intussen ga ik door met leven. Naast het zorgen voor een goede conditie en meer spieropbouw probeer ik opnieuw de rust te vinden mijn plek te vinden in de wereld waar alles door draait. Ik prijs mezelf gelukkig met de warmte van mijn familie die zo graag willen zorgen en luisteren naar alles wat er gebeurd met ons. De vraag ‘wat als’ steekt nog regelmatig de kop op, hardnekkig probeer ik die terzijde te schuiven; geen optie dus geen energie insteken! Over een week kruip ik ook weer in mijn gedachten om ze om te zetten in een nieuwe column. Ik kan niet wachten…

kuur zes

Vanochtend de laatste chemo genomen van kuur nummer zes. Even een week niet slikken, dat is prettig. Einde van de kuur betekent ook weer controles, scans en gesprekken. Hoe gaan we verder? Waarschijnlijk komen er weer twee kuren met Xeloda, de medicijnen doen hun werk en houden de kanker onder controle. Dat is nu het belangrijkste. Gelukkig verdraag ik de chemo goed, op wat ongemakken na, en doorgaan is daarom ook geen probleem. Ik ga nu ook elke week na de oedeemtherapeut, door alle aangedane lymfeklieren wordt mijn arm steeds voller. Dat is vervelend, vermoeiend. De dagen zijn flink gevuld met afspraken maar niet alles draait om de ziekte. Thuis draait het goed, wij zijn een ogenschijnlijk normaal gezin in een abnormale situatie. Gisteren heeft onze jongste telg haar eerste gitaarles gehad. Het verjaardagsfeestje van nummer twee staat al gepland. De tent moet in de tuin opgezet worden en de toetsweek komt eraan. Ik zelf ben heerlijk verwend met een high tea en loop aardig wat kilometers in de bossen. Het schrijven heb ik ook opgepakt maar hierover later meer! Ondanks alles gaan we door met leven, en gelukkig maar!

Tussentijd

Twee kuren zijn bijna afgerond en ik hoef even een weekje die roze pilletjes niet te slikken. Helaas heb ik die chemo vrije week ook echt nodig. De waardes van bloedlichaampjes en dergelijke zijn nu op het laagst en het lichaam reageert daarop. Slap en lamlendig. Alles gaat langzaam en onhandig. De weken zijn wel heel waardevol gevuld. Ik wandel veel, muts op en handschoenen en sjouwen maar. Ik neem de tijd voor mijn persoonlijke document en lees. Een stapel boeken naast de bank. Ik krijg er geen genoeg van. In de avonduren praten we veel, luisteren muziek en ontdekken weer nieuwe gedachten. Ik heb de afgelopen weken ook veel bezoekjes gehad, vriendinnen en familie. Het voelt zo goed om zo met elkaar tijd door te brengen. Dankbaar voor deze tussentijd die we nog samen hebben. We zijn nog drie dagen op het eiland Texel geweest. Drie prachtige dagen, intens en heerlijk buiten in de kou doorgebracht. In de luwte van de tuinwallen lagen de pasgeboren lammetjes bij hun moeders, zo mooi. Toch nog maar een inspirerende strofe uit een liedje van Bram Vermeulen:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.

Wachten

Nu we weten wat er komen gaat heb ik het gevoel geen tijd te willen verliezen. Ik wil verder en ik kan behandeld worden dus hup, kom maar op! Voor alle duidelijkheid een behandeling voor meer tijd en niet als genezing. In 2009 was de chemo nog een iets wat ik ‘ging doen’. Nu sta ik er heel anders voor. Met geen ander doel voor ogen dan het leven te verlengen sta ik aan de start. Helemaal fit. Op wat rare kuchjes en pijntjes na… Klaar om te beginnen. Toch is dit geen wedstrijd, geen kwestie van winnen. Verliezen ga je toch. Na onze gesprek in Amsterdam is duidelijk geworden dat we de behandeling aan moeten gaan er is nog veel mogelijk. Gisteren een gesprek met de internist in Meppel en een doorverwijzing naar het ziekenhuis in Groningen. Opnieuw wachten. En ik wacht al zo lang! Ik heb ontdekt dat ik geduldig kan zijn. Zoals de wikepedia zo mooi ‘geduld’ omschrijft: ‘ Iemand wordt als geduldig aangeduid als deze in staat is te leven met onvoldane verlangens of onvervulde wensen… ‘

Opnieuw

Tja, er valt niet veel te zeggen of eigenlijk heel veel. Moe van alle woorden hoop ik dat schrijven me beter afgaat. Opnieuw borstkanker en dit keer is het helemaal fout. Dat is in kort gezegd waar het op neer komt. Na alle onderzoeken, scans en verslagen is dit het nieuws dat ons om ver heeft geworpen, gevloerd en leeg gehuild. De behandeling om ons nog wat tijd te geven zal snel worden gestart. Zo gelukkig met elkaar en nu zo bang…Bang voor de toekomst en voor dat wat komen gaat. We willen nu niets liever dan elkaar vasthouden, heel stevig zodat het minder pijn doet. Helaas lukt dat niet, de pijn blijft en het besef wordt alsmaar groter. Geluk is niet maakbaar, niet vanzelfsprekend, het lijkt wel of we dat even vergeten waren. We zullen de komende tijd leren leven in het hier en nu, zonder hoop en met vertrouwen in elkaar.