muurtje

Ik wist niet dat de pubertijd voor kinderen en voor ouders zo ingewikkeld kan zijn. Na het verblijven op een heerlijk zachte en warme wolk van waaruit je verliefd naar je kinderen kan kijken is de landing niet zelden onverwachts en pijnlijk. Voor mij lijkt mijn eigen pubertijd nog zo dichtbij. Bij ons ging dat er heftig aan toe. Ik wist niet dat er zoveel manieren bestonden om in verzet te komen. Opvallend aan mijn puberteit was het vijandige gedrag naar leerkrachten en ouders. Leerkrachten werden met een flinke dosis humor in de maling genomen en ouders meewarig aangekeken: doe je nou zo dom of ben je zo dom? Het hoofd van de school prevelde smeekbedes door het sleutelgat maar de deur bleef dicht en ik bleef thuis… Ouders met de handen in het haar, vele gesprekken volgden. Boeken vlogen regelmatig door de ruimte, over de bloemkool midden tussen de Bastogne koeken. Boos, boos en boos. Uiteindelijk voelde ik me begrepen en gesteund en besloot ik me te voegen in de structuur van het schoolse bestaan en iets ruimer, in de maatschappij. Gelukkig was persoonlijke ontwikkeling op deze vrije jaren 70 school belangrijker dan breuken en spelling, een hele winst waar ik later nog veel profijt van heb gehad. We leven nu in het digitale tijdperk. Boeken verdwijnen langzaamaan uit beeld, maar nog altijd is er zoiets is als pubertijd. De iPad vliegt gelukkig niet door de lucht maar het oeverloos praten is wel gebleven. Moe gestreden, platgeluld. Na een zoveelste aanvaring bedacht ik een metafoor voor onze strijd. Over een smal, wankel muurtje zoekt onze dochter stap voor stap haar weg in het leven. Rustig loop ik met haar, vertrouwend op haar kracht en lenigheid. Als ze uit balans dreigt te gaan geef haar een steuntje. Als ze valt vang ik haar op, klop het stof van haar kleding en help haar opnieuw te beginnen. Af en toe kijkt ze bang naar beneden, ik blik terug. Dit gaat gelukkig niet om vergelijkingen of ’t kofschip. Ik ben benieuwd wat er aan de andere kant van het muurtje ligt, als ik spring zie ik een schittering. Voor mij ver weg maar voor de levensacrobate binnen handbereik. Schuifelend vervolgt ze haar weg, trouw volg ik haar

Stem of voeg toe aan :