acceptatiefeest

Met verpleegkundigen kan ik praten. Met een flinke dosis nuchter verstand, een grap of een simpele vondst worden ingewikkelde dingen begrijpelijk. Waar artsen nog wel eens blijven hangen in pillenwijsheid kan een ondergeschikte je laten vertrekken met een doosje pleisters en een opgelucht gevoel. Hoofdschuddend keek de podotherapeut – een soort voetendokter- naar mijn gekreupel. Die schoenen leken in de winkel wel heel goed en gezond, maar voor die voeten van mij… Na het gebruik van de verschillende medicijnen loop ik als een oud mensje langs de graslanden. Met hondje Tjibbe een paar meter voor mij blij huppelend, dat dan weer wel. Vaardig duwt de therapeut mijn voet in de juiste stand en met een pijnlijk gezicht doe ik mijn ruime, gezonde schoenen weer aan. De kennis van ‘alweer twee en half jaar’ is ook nu nadrukkelijk aanwezig. Beter zal ik niet worden. Wat moet ik met zo’n boodschap? Het klonk heel abstract maar nu, vele chemokuren verder, is het bericht geland. Het wordt niet beter en nog duidelijker: het wordt steeds een beetje slechter. Het hoe of wanneer valt niet te voorspellen. Ik zie mijn internist voor me. Hij heeft sinds kort een baardje maar helaas geen toverstafje of glazen bol… Ook de voetentherapeut probeert mee te denken over praktische oplossingen. ‘Niet alles direct opzeggen maar kijk naar de mogelijkheden’, adviseert ze mij. Zo besluit ik voorlopig nog vrijwilligerswerk te blijven doen omdat het mij zoveel voldoening geeft. Wanneer ik na een dag werken gewrichtsklachten krijg die me twee dagen lang vloeren, hak ik de knoop door en lever ik mijn badge in. Het wordt steeds een stukje minder. Acceptatie heet dat. De uitnodiging van een wervelend galafeest leg ik naast me neer. Hoe gek ik ook ben op vrolijke verkleedpartijtjes; ik ga mijn pijnlijke lijf niet persen in een flamboyante jurk met hoge hakken. Natuurlijk ken ik de argumenten, allemaal lief en aardig bedoeld. Allemaal acceptatie. Het gaat inderdaad niet om het feest en de schittering die je achterlaat en daarom besluit ik mijn mooiste briefpapier te gebruiken voor een bedankbrief met gedicht. Een aandenken, een gedachte die ik graag wil delen. De vriendelijke voetenman meet mijn voeten en maakt een afdruk van gips. Over twee weken kan ik ze ophalen. Passend in elk breed, plat model schoen. Voila! Uw acceptatiezool! Nu nog zoeken naar een acceptatiejurk en mijn acceptatiefeest kan beginnen.

Stem of voeg toe aan :