Oude en nieuwe moeder

Weet je trouwens al dat ik een nieuwe moeder heb?’ Verbaasd kijk ik naar de kleine jongen wiens ouders net gescheiden zijn. Ik schrik ervan. Wat maakt van iemand een moeder? Gisteren vertrouwde een ‘nieuwe moeder’ mij hoe lastig en moeilijk haar entree in het nieuwe huishouden is geweest. ‘Mijn vader heeft al heel veel vriendinnen gehad, voor jou, dus…’, beet de kleine meid haar toe. kinderpraat, hecht er maar geen waarde aan en toch… Het is zo bijzonder dat je als moeder er altijd bent dat het een idioot idee is dat het op een dag anders zal zijn. Toch moeten we ons daarop voorbereiden. Ik weet niet hoe dat te doen, voorbereiden. En dan loslaten in de meest fysieke vorm. Niets wordt als vroeger, alles is anders. Verschrikt kijken ze mij aan. ‘Onmogelijk’ flitst het door mijn hoofd. Al zeventien jaar loop ik hier rond, een kusje hier, een boze blik daar, een knuffel of een aai door de haren. Maar ook moeilijke gesprekken, ik leerde mezelf kennen, als moeder en als mens. Met de komst van onze kinderen werd ik een completer mens. Ik leerde mijn eigen ego minder belangrijk te maken en een balans te vinden, daar binnen past het moederschap prima. En nu na zeventien jaar de mooiste wezens om me heen te hebben gehad komt daar een einde aan. Loslaten maar ook doorgaan. Alles gaat door, de zon komt op, een nieuwe dag. Ik kan er nog niet van genieten, het lijkt allemaal zo zonder nut. Ik stel me voor dat ik met mijn handen mijn verdriet vastpak en de lucht in gooi, laat het gaan, laat het los. Stil lach ik erom, idiote gedachte maar ik krijg er wel goede zin van! Het laat me niet meer los, het onbezorgde schittert op een afstandje, niet meer binnen ons bereik, ik moet alleen mijn verdriet nog pakken en de lucht in gooien, het is de moeite van het proberen waard.

Stem of voeg toe aan :