De nieuwe auto

Als kind vervoerde ik met mijn autootjes de barbies van de kapper naar de winkel en dat allemaal met zacht brommende geluidjes. Mijn autootjes hadden geen krasje en waren functioneel en praktisch. Ken achter het stuur en twee kleine poppetjes op de achterbank. Helemaal achterin kom je nog net het snuitje van whisky zien, de witte terriër van B. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb niks met auto’s. Ze moeten je vooral veilig van A naar B brengen en niet te veel tijd of geld kosten. Ik was laat met het behalen van mijn rijbewijs. Genoodzaakt door mijn werk ben ik na drie keer geslaagd, in Rotterdam. Binnenweg op en af, rondje Kleipolderplein en fileparkeren om de maasboulevard. Als het daar lukt , kun je het overal!
Met vier kinderen kom je altijd in het ‘luxe busjes’ segment, veel te duur en veel te groot. Met het vooruitzicht van drie warme weken vakantie in Frankrijk , lees; drie weken pech, panne, rekeningen van de dorps Renault garage waarvan je in een chateau kan overnachten ( maandje of drie) plus de onzekerheid ‘ doet hij het wel of niet?’ Besloten we onze grijze ruime Franse auto in te ruilen om verzekerd te zijn van relaxte rijmomenten en genoeg beenruimte. Het was alsof de 0ude grijze ons voornemen doorzag en stond prompt stil op een verlate bosweggetje. Na wat serieuze dreigementen ontkoppelde hij toch en opgelucht reed ik weer naar huis.
De laatste vijfhonderd kilometer was de eens zo hypermoderne sports utility vehicle veranderd in een rijdende kliko, een uigezakte huisvrouw die je met een vermoeide glimlach de maaltijden uit de magnetron tovert. Ik besluit de bruine, ondefinieerbare korsten van de stoelen te boenen. Maar eerst de bonken kauwgom van de laatste familiare reis uit de portieren krabben. In deze auto heb ik achterin nog luiers verwisseld, potjes groenteprut gevoerd en naar vele sportwedstrijden gereden. En dan al die vakanties, Vanachter de beplakte ramen , vol plastic gele trekkers,blauwe boeren en rode koeien zagen we Gross Glockner, de Mont Ventoux, de Atlantische oceaan en cruiste met alle raampjes open over de nachtelijke Chams- Elysees .Een decennium van kinderpret en jonge ouders die met een thermoskan koffie plus een dozijn krentenbollen de hele wereld aan kunnen. Ik herinner me alle cd’s nog, de nostalgische kinderliedjes werden ingeruild voor de hit s van Anubis, Kinderen voor Kinderen en Sjakie en Sjonnie. Als ik stop met poetsen kijk ik naar de lege ruimte en verlang naar de maxi cosi met boerderij print en de stoelverhoger met de aangekoekte liga. Weer een periode wordt afgesloten maar wie nu nog kauwgom onder de bank plakt…

Stem of voeg toe aan :