Een eerste repetitie

Met een kartonnen beker automaatkoffie wacht ik op mijn evaluatie met de internist. Het is rustig in de wachtkamer. Vanuit mijn ooghoek zie ik een bekende uit het dorp bij de secretaresse staan. Er wordt een agenda gepakt en data genoteerd. Ik pak een blad van de stapel glossy’s en blader erdoorheen. Dan besef ik me opeens waar ik zit. Vertwijfeld kijk ik naar de balie. De zieke dorpsgenoot is alweer vertrokken. Hij ook? Schuiftelt hij ook over een paar maanden rond op de chemo afdeling op zoek naar een lege stoel? Zal hij met zijn vrouw en huisarts gesprekken voeren, hoe ver ga je en wat wil je nog? En dan besef ik me dat ik op weg ben naar een optreden in sterven. Met het volle bewustzijn besef ik dat ik mijn leven en geliefden ga achterlaten. Zoals ik nu kijk naar wie mij zijn voorgegaan zullen zij ook naar mij kijken. Ik ken slechts een enkele voorbeelden van hoe goed te sterven, en dan nog. Ik moet het zelf doen. Zonder de mogelijkheid van een generale repetitie. Direct naar de première. Na mij volgen er meer. Mijn ouders, mijn broer, zus, mijn geliefde man, zelfs mijn kinderen. Voor hen zal ik een voorbeeld zijn, dat maakt het sterven belangrijk. Ik heb nog een belangrijke taak. Met de geboorte van mijn kinderen in gedachten bereid ik me moedig voor op de finale, het afscheid nemen. Was het opvangen en troosten van de hulpeloze baby’s tot nu toe mijn mooiste aanraking met het leven, het begin van het leven, dan volgt nu het einde. Sterven hoort bij het leven. Ik bereid me voor op een lange repetitie en hoop op een troostgevende generale die velen tot inspiratie kunnen dienen.
‘Mevrouw van der Linde? Komt u verder?’ Ik zet de koud geworden koffie op het tafeltje en stap rustig de behandelkamer binnen. Na mij zullen nog vele volgen.

Stem of voeg toe aan :