Nachtjapon

Toen ik een aantal weken zwanger was ,in een ver verleden, zag ik overal dikke buiken, gevulde maxi cosi’s en volle borsten. Werd een verhaal verteld over de baby die op komst was en de moeilijkheden bij bevallingen of borstvoeding: ik stond vooraan. Niets zo leuk om wijsneuzerig mee te praten over het beste voor het kindje, wel of niet inenten en recepten van fruithapjes uit te wisselen. Nu ik ziek ben zie ik overal zieke mensen. En als ik ze niet zie worden mij verhalen toevertrouwd die ik mijn partner niet eens wil vertellen. Als door een raadselachtige bezwering krijg ik gewild en ongewild veel details over de laatste dagen van doodzieke mensen te horen. De trui die nog gebreid is, voor de dagen vol kou die nog zouden komen. De kalender met foto’s uit blije tijden. En natuurlijk de doos met waardevolle herinneringen voor later. Het is hartverwarmend. Maar ook word ik deelgenoot van de nachten waken, de pijn die door de morfine heen kwam ,de gierende benauwdheid, de ontlasting die niet meer te reguleren was, het nachtelijk rond fietsen om het noodlot te omzeilen , het verloop van kreupel naar rolstoel, het lichaam dat steeds meer aftakelt. De vervilte pruik en de kwijlende mond. Alles word me toevertrouwd. Alles wat ik al wist: doodgaan is niet mooi. Het is niet moeilijk maar ik wil het wel waardig doen. Allereerst wil ik geen verhalen over half dode mensen, die laatste weken wil ik graag zelf invullen. Wat ik hoor is slechts kommer en kwel, de narigheid waar iedereen bang voor is. De aftakeling en het lijden. Vanwaar de fascinatie voor de zwarte kant? Ik maak afspraken met mijn geliefden, zij zorgen voor de schone nachtjapon, de toiletgang en de nette pruik. Maar bovenal neem ik me voor niet meer bezig te gaan met het einde en dankbaar en gelukkig te zijn met die tijd die ik nog wel heb. En vooral eens wat vaker in de kinderwagens te kijken, diep de lucht op te snuiven van spuugdoekjes en warme franse kaas.

Stem of voeg toe aan :