durf te vragen

Als de wekker gaat blijf ik nog even liggen. Ik word me bewust van de dag en mijn agenda. Een enkel bezoekje aan de oncologische fysiotherapie en verder een lege agenda. Ik heb gemerkt dat een doel hebben zinvol is. Al is het een simpel voornemen om deze week een kamer schoon te maken en op te ruimen… Wanneer is je leven zinvol? Die vraag komt vaak bij me op. Ik stel hem mezelf vaak. Om te kijken of ik nog op de juiste route zit. Kortom, doe ik wat bij mij past? Waar haal ik voldoening uit? En wat als het steeds meer moeite kost, lopen, praten, in contact komen met anderen. Ik moet denken aan een Holocaust overlevende die schreef dat zelfs in het concentratiekamp mensen een zinvol bestaan kunnen hebben. Iemand die vindt dat hij zinvol bestaan leidt leeft intenser, hoe beroerd de omstandigheden ook zijn. Als kind droom je allemaal wel eens over de toekomst, iemand vertelde mij dat hij had bereikt wat hij wilde. Het gezin, het werk en de levenstandaard. En hij was nog maar veertig. Hoe kon hij nog zinvol zijn, alles was toch al bereikt? Ik opperde groei, ontwikkeling, verdieping. Vermoeid schudde hij zijn hoofd, ik moest een passend antwoord schuldig blijven. Voor iedereen is het antwoord anders en komt de vraag op een ander moment. Als adolescent kon ik me vreselijk druk maken over machtsmisbruik en ongelijkheid in de wereld. Ik maakte graag gebruik van mijn spreekrecht en was vaak in alle staten te horen. In die periode las ik een ‘Interview met de geschiedenis’ en was vol bewondering over de Italiaanse journaliste Oriana Falacci. Interviews met machthebbers over hun angsten en twijfels. Alles kunnen betekenen voor een volk en dan een dictatuur stichten. Hoe zinloos. Nu ik me verbaal niet meer zo druk kan maken heb ik me als donateur aangemeld bij een organisatie die opkomt voor de mensenrechten. Ik schrijf regelmatig brieven naar ambassades opdat we niet vergeten. Soms gaat het om de grote dingen van het leven maar zinvol vind ik ook het helpen van mijn kinderen bij het bakken van een taart. En vervolgens die met z’n zessen in de tuin opeten. Het samenzijn en het genieten van ieders aanwezigheid, daar geniet ik van. Een groot journalist zal ik niet worden en een actievoerder evenmin. Ik zal me plooien aan de obstakels die sinds kort zijn opgeworpen. Dat is niet moeilijk en zeker niet leuk. Het leven is niet altijd leuk, maar kan wel zinvol zijn. Ik ben nieuwsgierig geworden hoe mensen omgaan met deze levensvraag en neem me voor het te vragen. ik ben benieuwd naar antwoorden, ik denk dat ik er nog veel van kan leren. We staan niet alleen met onze levensvragen. Durf te vragen!

Stem of voeg toe aan :