uitzwaaien

Vorige week las ik het overlijdensbericht van een lotgenote. Het einde van een vol leven, het voelt zo zinloos, om woedend van te worden. Ik herinner me hoe ze opgewekt in bed zat, omringd door een vaste schare vriendinnen, te genieten van de gesprekken over de dagelijkse dingen. Een doodnormale vrouw. Moeder, vriendin, collega, lotgenoot. Levenslustig tot haar uitzwaaimoment. Buiten is het zomer. Gingen we voorheen nog wel eens in de vakantie naar Chemoland, dit jaar blijven we thuis. We verheugen ons op veel dierbare momenten. We zullen de tuin snoeien, genieten van Matisse en naar zomerkamp gaan op Schiermonnikoog. ‘s Ochtends kijken we naar buiten en besluiten wat we gaan doen en hoe. We gaan naar verjaardagen van hen die in juli of augustus jarig zijn en ‘s avond kijken we naar een oude serie waarvan we afloop niet meer weten. We spitten de krant door voor een muzikaal uitje en huren een natuurhuisje voor een paar dagen afzondering. Het is volop zomer en hele hordes mensen trekken de grens over. ‘Het is zo fijn de kinderen dit mee te geven ’, vertelde een moeder mij stralend, waarop ze vetrokken naar een vliegvakantie in een arm land. Inderdaad, de ervaring van het drinken van een glas prosecco bij het zwembad met andere gezellige Nederlanders of het rijden op een oude zieke olifant in een tropisch land is een inspirerende bezigheid. Hier gaan ze in hun late leven nog veel profijt van hebben.
Het ‘lekker weg zijn’ is voor ons het lekker bij elkaar zijn. Tot elkaar komen. Het resort aan de Dorpsstraat is een duiventil van komen en gaan. Vandaag zijn de jongste vakantiegangers in de ban van code oranje. Het stormt, ze gaan met de boot naar Schier en op de weg ernaartoe kunnen de ruitenwissers het water amper de baas. Als de boot vertrekt zwaaien we net zolang totdat de boot in een grijze wolk verdwijnt. Mijn kleintjes,… daar gaan ze. De bril en mijn gezicht zijn nat van een weekje zonder hen. Ik kan niet wachten totdat de rust weer verstoord wordt door de verhalen en het draaien van de wasmachine. Maar eerst uitzwaaien. Totdat onze armen loodzwaar naar beneden zakken

Stem of voeg toe aan :