puberbank
september 19th, 2015 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2015wij waren met zijn drieën vroeger, met een jaartje ruimte tussen de tweeling en grote broer. Er was dus een periode waarin wij samen aan het puberen waren. Drie maal zes jaar met een overlapping van vijf jaar waarin we alle drie stuiterend door het huis raasden. Mijn moeder en vader hebben met veel geduld en enige stemverheffing dit moeten doorstaan. En zie nu, de geschiedenis herhaalt zich. Opstandige tieners domineren en ontregelen onze levens. En gelukkig maar. Het hoort er bij. Met veel tegenzin ga ik de discussie aan. Mijn wilskracht is helaas snel uitgeput en ik zoek steun bij mijn liefste. Na veel aandringen, dreinen en dreigen aanvaard ik de nieuwe voorwaarden en stuitert het spul het huis weer uit. Van lieverlee ja zeggen. Niet trots op mijn zwakke ruggengraat kies ik de makkelijkste weg. Samen op de nieuwe bank kruipen we weg, ik samen met de kleine egoïsten. Even later wordt me een prachtige latte macchiato gebracht. Er is veel veranderd, niet alleen door de kanker. We zijn allemaal een jaar verder, drie kinderen die ‘s ochtends met een tas vol schoolspullen vertrekken naar een groot gebouw vol leeftijdgenoten, vol ervaringen, vol nieuwe momenten, en vol hormonen die je doen beseffen hoe alleen je bent. Een nieuwe dag, die maar weer eens pijnlijk duidelijk maakt dat je keuzes moet maken en je vaak doet afvragen: wie ben ik eigenlijk? Hangend op die bank fluistert de jongste mij in het oor: ‘Weet je dat ik weet dat ik niet de enige ben die denkt! Ik weet sinds een paar jaar dat iedereen dat doet!’ Ik kijk haar aan, onze kleine filosoof! Als we niet veel later tegen over elkaar staan zijn we alle wijze woorden weer vergeten. Moe van alle emoties probeer ik de rust te vinden. De nieuwe bank is in trek en snel vleit een van de zussen naast mij neer. ‘Ach’, zegt ze, ‘er is volgens mij bij mij veel veranderd.’ Nieuwsgierig kijk ik haar aan. ‘Ja, want vroeger vond ik je altijd lief en nu vaak vreselijk irritant!’ Nog een filosoof. Daar kan ik voorlopig mee vooruit, en vooruit gaan we!
och lieverd…wat herkenbaar..en weer zo pakkend en mooi geschreven.. gewoon lekker vooruit blijven gaan!!
dikke kus!