Fantastic Life

Wachten

oktober 28th, 2014 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2014, Krabbels over kanker

‘Geduld, nee dat is niet mijn sterkste kant’, zegt mijn mede-cursist terwijl ze in wilde vlagen een laagje verf aanbrengt op het doek. Ik hoef niet lang na te denken want ik weet dat geduld mijn beste vriend is geworden de afgelopen jaren. Geduld heeft me zo veel gegeven, rust, mededogen, empathie. Niet de minsten kun je wel stellen. Hoe ongeduldig ik kan zijn, ik kan mezelf heel goed in de wachtstand zetten. Niet langer voortgejaagd door ambitie, competitie en afgunst. En dat voelt zo goed dat het ongeduld van een ander me verbaast. Vandaag weer zo’n dag waarin ik danig op de proef wordt gesteld. En met mij vele anderen. Een onderzoek, bespreking van de voortgang en wellicht een nieuwe weg. En dat kan zijn: nieuwe behandeling, medicijnen en andere bijwerkingen. Het wachten op het verlossende telefoontje kan beginnen. De telefoon ligt naast me. Stil en dreigend. Ik twijfel maar besluit dan toch om eerst de aardappels te gaan kopen voor vanavond. Mijn lief houd de handset nauwlettend in de gaten. Ook hij heeft geduld gekweekt. De opties hebben we samen al besproken, wat moet dat moet maar er zijn wel voorwaarden aan ons bestaan samen. De telefoon blijft stil. ‘Je bent vergeten’, oppert hij. ‘Het zal toch niet’, mopper ik. Ik heb het volste vertrouwen in mijn therapeut, ik vertrouw hem zelfs de inhoud van mijn hoofd toe, dat lijkt me van betekenis. Wanneer we de broodjes aan tafel hebben gesmeerd, blijf ik halverwege steken in mijn pistolet als de telefoon overgaat. Een paar keer flink slikken en ik kan rustig het gerinkel beëindigen. Mijn hart bonst vanonder mijn ribbenkast. Ik knik naar mijn tafelgenoten. Op dit soort momenten loop ik naar mijn eigen bureautje. Een pen ligt klaar voor eventuele belangrijke aantekeningen. Die zijn er niet. Er is uitbreiding van de tumoren maar geen toename. Met andere woorden, het zit er nog altijd en groeit maar waagt zich niet naar nieuwe plekken. Is dit positief of negatief? De knoop in mijn maag voelt minder strak en besluit het als een positief beeld te beschouwen. Ik weet een ding zeker: het grote wachten kan weer beginnen.

Stem of voeg toe aanUitleg over het gebruik van deze icons :  Plaatsen/stemmen op NUjij Plaatsen/stemmen op eKudos Plaatsen/stemmen op MSN Reporter Plaatsen/stemmen op Digg Toevoegen aan Symbaloo Stumble it! Voeg dit artikel toe aan Del.icio.us Voeg toe aan je Google bladwijzers Abonneer je op de RSS-feed van deze site
Reactie van Remko:

Lieve Annemieke, met lichte tegenzin begin ik vaak je stukjes op je site te lezen. Echter, de wens om te weten hoe het met je gaat, overwint het van de angst om slecht nieuws te vernemen. En nadien ben ik altijd verrast van de energie hoe je jij gevoel en je zijn kan overbrengen, zo puur en herkenbaar Annemieke. Dankjewel.