De knop

Ik heb altijd een positieve, maar kritische houding gehad richting voedsel en de waarde ervan. Al vanaf mijn zeventiende las ik boeken over vegetarisch eten en koken, probeerde ik mijn culinaire grenzen te verleggen en was ik geïnteresseerd in de nieuwste ontwikkelingen op voedselgebied. Sinds een aantal jaar ben ik donateur van een consumentenorganisatie die zich sterk maakt voor transparantie en promotie van vrije voedselkeuze voor ouder en kind. Ik wil weten wat ik eet en vind dat u dat ook moet weten. Ik geniet van aardperen, pastinaak en lupine kroketten. Daar hoort suiker en vet natuurlijk niet bij. Een weekje zonder suiker is ooit uitgeprobeerd maar dat ging te ver. Met zoet gaat het mij beter af. Natuurlijk wilde ik niet voortdurend een spelbreker zijn op mijn eigen feestje.
De afgelopen maanden ben ik elke dag van de week in de watten gelegd, de heerlijkste groentencurry werd mij voorgezet, de zoetste bananencake en de romigste carrotmuffin. En zwak als ik ben ging ik door mijn knieën. Met alle gevolgen van dien. Natuurlijk zijn de medicijnen grote boosdoeners; een knagend misselijk gevoel bij het opstaan, een buik vol vocht… honger, honger, honger! Maar waar ik vroeger dacht ‘heb ik niet nodig’, denk ik nu ‘gezellig, waarom niet?’ Ik ben mentaal ten onder gegaan aan het korte geluksmoment van suiker, vet en cacao. Heb een kniebuiging gemaakt voor alle attenties en aandacht die zo goed samen gaan met koffie en een stukje koek. Tijdens al die momenten hebben we veel gedeeld en heeft de tijd me geleerd stil te staan en samen te voelen. Als ik bij de kapper zit met onze een na oudste dochter, word ik lastig gevallen door de vele spiegels die haarscherp de contouren in beeld brengen. Hoe ik me ook beweeg in de draaistoel, ik blijf daar een lijf zien dat niet van mij is. ‘s Ochtends als ik wakker word herhaal ik mijn mantra: ‘heb dit lijf lief’, en aai nog eens over mijn curves. Nooit was op gewicht blijven een probleem en nu zal ik opnieuw een verlies moeten accepteren. ‘De knop moet om’, zei mijn zus toen ze besloot tientallen kilo’s af te vallen. De knop van ‘het maakt niet uit’, ‘ ik kan er niets aan doen’, ‘ ik heb het zo nodig’, die knop. Ik denk aan die kritische zeventienjarige en weet de knop feilloos te vinden. De koffiemomenten laten we staan en met een halve muffin lukt het ook. Nu alleen nog de spiegel ontwijken.

Stem of voeg toe aan :