rood wit blauw

Wanneer ik de afspraak met de oncologie noteer in de gezinsagenda zie ik in mijn kriebelige handschrift staan ‘ Rijden plus lopen.’ Verdorie helemaal vergeten, het jaarlijkse wandelspektakel gaat deze week weer van start. Vier dagen lopen met een rugzakje, een rol King pepermunt en petje tegen de zon of regen. Aan het einde ontvang je een medaille aan een fris rood wit blauw lint. Aan de kant juichende ouders en grootouders. Een bosje bloemen en sinds enkele jaren zakken vol snoep. Van al dat suiker ga je niet harder lopen weet ik uit ervaring. Je hebt er wel weken lang vervelende kinderen van. Ik bekijk de dagen. En wanneer mijn pen de tijden noteert bekruipt me een onaangenaam gevoel. Vijf jaar geleden, 2009 stond ik met de bloemen klaar, ietwat vervreemd tussen alle drukte. Een uur daarvoor had ik een echo en punctie gehad. Mijn eerste punctie en dat was al zo raar, de mammapoli: daar hoorde ik niet te zijn. Borstkanker, onmogelijk! Wat een arrogantie denk ik nu. Een op de acht vrouwen krijgt de diagnose borstkanker. Ik kan me nog precies herinneren waar ik vijf jaar geleden was en met wie. In de menigte stond ik samen met een jonge actieve vrouw rozen uit te delen. Een vrouw die niet veel jaar later overleed aan een onverwachte hersenbloeding. Wat is het leven soms wreed. Toch ben ik blij dat ik daar stond, met haar. Dat we even samen waren. Met als doel onze kinderen. Ik weet dat zij dat ook zo heeft ervaren, die dankbaarheid voor het moment. Het nare gevoel in mijn buik gaat niet weg. Vijf jaar geleden, zelfde week, is dit wat je kan noemen een ongelukkige samenloop van omstandigheden of zit hier meer achter. De onvoorzienigheid, het lot, de bestemming? Lekker zit het me niet. Een week om in bed te kruipen, op mijn schapenvachtje en eens flink te huilen. Maar na een uurtje sta ik voorzichtig op. Ik wil de dag opnieuw beginnen, bloemen uit de tuin te plukken en met een warm hart de medaille om hangen.

Stem of voeg toe aan :