Luchtkasteel

De beslissing was snel genomen, geen metropool Parijs maar ‘ons gezellige kets’: kaatsheuvel met het sprookjespark van meer dan vijftig jaar oud. Bijna alle Nederlanders zijn wel eens in de Efteling geweest en dus was de drempel allang gesleten. Ook ik ben er in een vervlogen verleden geweest. Veel weet ik er niet meer van, zo snel gaan de attracties maar de pirana’s waren ubercool en net geopend. Vandaag was het winterefteling en ik kreeg het er bar koud van. De plastic ijspegel aan Langnek’s neus had wel iets treurigs. Gelukkig smaakt in een koude middeleeuwse binnenplaats een latte machiatto met speculaaspop nog altijd heerlijk. Ik had niets bij me, geen pakjes drinken, krentenbollen of snoetenpoetsers. Om ons heen werden buggy’s handig geparkeerd en terwijl de kleuterfile zich langzaam richting Joris en de Draak begaf waren onze tieners al weer de poortjes voorbij gehuppeld. Nog even en zwaaien, nee deze keer sla ik echt over, en weg ratelde de tanden van de achtbaan voordat hij het hoogste punt had bereikt. Met een rotkabaal kwam het treintje langsgeraasd, de wind zoog me naar voren maar veilig achter de groene hekjes zag ik nog net de verbaasde gezichten van onze twee dochters. Verbaasd? verrast? overrompeld? ik weet het niet maar opgewonden lachend hield ik stand. Vanaf een afstandje leek het allemaal zo makkelijk. De eerste rit had ik meegedaan, uit solidariteit of angst dat er niet later werd beweerd wat voor watje hun moeder was…Die eerste over-de-kop- ervaring wil ik iedereen aanraden, voor je het weet is het gebeurd en dan kan je er nog maaaanden over uitweiden. Er waren die dag wel honderden mensen zich aan het vergapen aan de sprookjesachtige karakter van het park en er was geen enkel rottig incident. Men liet anderen voorgaan, schikte zich in een krappe plek en er werden foto’s voor het familiealbum. Met oma in de rolstoel met een roze plaid vol sterren over de knieën. Die avond sliep ik als het ware honderd jaar. terwijl ik me omdraaide voelde ik de knietjes van een van de meiden in mijn rug prikken. ’s Ochtends werd ik verrast op een blauw bubbelbad in de Hans Christian Andersen suite. In sprookjes geloof ik allang niet meer maar een weekendje samen tussen faunen, elfen, trollen en een blauw bad vervulde me opnieuw met oprechte verbazing.

Stem of voeg toe aan :