Beroemde opvoeders
september 10th, 2010 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2010‘Ik vind echt dat je ze alles moet aanbieden’. De blonde acteur zit in kleermakerszit naast zijn even blonde vriendin op een Goois gazonnetje. ‘Sinds een paar maanden spreken we ook Engels met hem, het is so important dat hij zich ook daarin weet uit te drukken’. Zijn zevenjarige zoon hangt boven hem in de boom aan een tak te zwaaien. Rakelings gaan de voeten over de zorgvuldig gestylde haren van zijn moeder. Het opvoeden gaat de BN-ers makkelijk af. Nu alles kan moet ook alles is het devies. De ongedwongenheid spat er van af. ‘Ze loopt wat achter op de rest dus geef ik haar elke dag wat bijles, zodat ze de aansluiting naar het gymnasium niet gaat missen.’ De blauwe ogen van de succesvolle musicalster kijken ontwapenend de camera in. Vol verbazing kijk ik terug. Wachtlijsten, bijles, taalcursussen? Ik ben al blij dat ze hun zwemdiploma voor hun zevende jaar te pakken hebben. Al is het maar omdat ik dan niet meer elke woensdagmiddag in het zweethok met andere chagrijnige ouders hoef te zitten.
Uit onderzoek blijkt dat opvoedprogramma’s nut hebben. De herkenbaarheid maakt problemen bespreekbaar en zorgt voor een stuk bewustwording. Het begon allemaal een paar jaar geleden met de opvoedpolitie. Krijsend renden de dreumesen in hun volle luiers door het huis, klommen in de gordijnen en sloegen hun zusje tot moes. Voor menig ouder was het een hele verademing om te zien dat het altijd nog erger kon. De opvoedprogramma’s van weleer lieten de zwarte kant van het opvoeden van kinderen zien. ‘Supernanny’ Jo Frost liep als een toverkol met haar strakke knot en priemende ogen een weekje met zo’n gezinnetje mee. Van bengeltjes tot engeltjes. Heerlijk.
Maar ja. Jo is uit en beroemde opvoeders zijn in. En beroemde opvoeders willen meer. Die willen assertieve kinderen. En sportieve en creatieve. Opdat ze voor hun 10e in twee talen voor zichzelf op kunnen komen, speelfilms kunnen monteren en er spontaan eens een dubbele flikflak uitgooien. En hier houdt voor mij de herkenbaarheid op. Ik kijk naar buiten. Op het verwaaide terras lag vanmiddag een bijna-tiener op haar buik op de grond terwijl ze schelpjes in een hoop zand stak zodat er een ‘gek hoofd’ ontstond terwijl een andere – inmiddels helemaal tiener- er gierend van de lach er met een oud mobieltje foto’s van maakte. Kinderen. Mooi laten zo. Komt heus wel goed.
: 
