Complimentje

Een paar dagen geleden was het Nationale Complimentendag. De hele dag ‘een momentje voor een complimentje’. Pure altruïsme, maar wel met de hand op de knip. Geen cadeautje, bosje bloemen of een stukje zeep, maar een gulle gift vanuit je hart. Dat we te weinig complimentjes geven zal wel aan onze volksaard liggen: te veel gekkigheid… Complimentjes ontvangen ligt ons daarom ook niet. ‘Ach welnee, ik heb mijn haar een week niet gewassen, daarom krult het zo leuk.’ Of: ‘die trui? Die heb ik van mijn moeder gekregen en zij had ‘m weer van haar moeder!…’Ik nam me voor het eens heel anders te proberen. Het begon al goed die ochtend: ‘Maaaam, er zit allemaal wit spul op de aardbeienjam!’ Ik brak rustig een stukje van mijn cracker af en volkomen beheerst snorde ik: ‘Geeft niets liefje, geef maar hier dan schep ik er wel wat van af. Daaronder is het nog mooi rood. Wat fijn dat je zo attent bent.’
Ik was nog geen uur wakker en hipte vrolijk rond de tafel. Ik snoof aan de boord van mijn man en jubelde over zijn aftershave, streek geduldig de shampooresten uit het haar van de oudste en zong vol lof over haar lange wilde lokken. Ik knipte blauwe kleirandjes onder de nagels van de jongste weg en prees haar creativiteit, viste nog snel de favoriete gymbroek van nummer drie uit de wasmand en roemde haar oplettendheid. Dat we dit niet elke dag deden, een feel-good aanpak om de dag te beginnen. Van al het gefladder schoot de kat onder de bank en keek vanuit het donker naar het ochtendtafereel. Onrustig schoven de kinderen op hun stoel heen en weer. Mijn echtgenoot dook met veel lawaai achter de krant en verdiepte zich in de rondetijden van het schaatsen. Er was iets anders, maar wat? Iemand nog een kopje thee? Toen de laatste rugzak de deur uit ging, stortte ik neer op de bank. Het is ook niet eenvoudig iets welgemeend aardigs om een dusdanige manier te zeggen dat het betrouwbaar en oprecht overkomt…
Maar gelukkig is er een website waar alle spelregels voor het geven van complimentjes op staan. De do’s en de dont’s. Hongerig naar handige tips had ik laptop op schoot getrokken. Een les in complimenteren. Zo bleek dat het uitspreken van je waardering en bewondering verrassend moet zijn, passend bij de persoon en vanuit het hart. Ha, opgepast dus voor degene die voor de tiende maal tegen de caissière roept: ‘Wat een leuke bloes!’ Het concreet verwoorden van je waardering blijkt in elke streek op een andere manier te gebeuren. Als ‘Westerling’ tussen de autochtone Drenten ontgaan mij helaas veel complimenten van mijn streekgenoten. En zo ontstaan de misvattingen over de onderkoelde volksaard van de Noordelingen. ‘Hoe voelt u zich vandaag?’ ‘Noa, het kan minder..’ En dat is dus heel positief. Of je krijgt als antwoord: ‘Noa, het ging gisteren wel net zo goed.’ En dat betekent dus dat het nu helemaaaal niet goed gaat en dat het gisteren een stuk beter ging… Maar goed. Vandaag is het Nationale Complimentendag. Ik lach, knik en zwaai naar iedereen die ik tegenkom. Halverwege de middag voel ik dat ik het stadium bereik van onthechting, een soort positieve flow, de complimentjes rollen met het grootste gemak van mijn tong. Ik groei in mijn rol en het voelt goed, weldadig. ’s Avonds aan tafel kijken de kinderen me afwachtend aan. Stil schep ik de borden vol. Je moet tenslotte ook de anderen de kans geven om hun compliment te geven. Vragend kijk ik rond. Het geluid van krassende messen vult de ruimte. ‘Mam?’ ‘Ja, lieverd’, zeg ik hoopvol. ‘Kun je weer gewoon doen?’ ‘Waarom?’ ‘Noa, ik vond je gisteren wel net zo leuk… ‘

Stem of voeg toe aan :