Herkenning

Mijn geheugen laat me vaak in de steek. Chemobrains, roep ik dan snel. Maar nu, een paar maanden later kan ik daar niet meer mee aankomen. Nooit had ik in de gaten hoe vervelend het is als je niet in de herinnering bent blijven hangen. Geen blijvende indruk hebben weten te maken. Tenslotte was ik degene die vergat en niet vergeten werd Na een jaar van zorgen en herstel hebben we besloten het ons makkelijk te maken. We voegen ons in de lange rij auto’s naar het zuiden op weg naar een camping waar we al drie keer eerder zijn geweest. ’s Avonds onder de heldere sterrenhemel drinken we een glaasje en spelen KUB met nieuwe en oude vrienden. Krekels overstemmen de gesprekken. Kinderen rennen op slippers over de droge paden. Nieuwtjes worden uitgewisseld: Henk uit Ommen komt ook en ken je ook Ada uit Leiden met haar vijf kinderen? Natuurlijk roep ik, Henk die heeft onze hangmat nog gerepareerd nadat we er met veel kabaal doorheen zakten. En Ada, met haar zijn we nog naar een proeverij in het dorp geweest. Nee, ik herinner me nog veel van al die korte, bijzondere contacten.
Het zwembad is vol kinderen en volwassenen die afkoelen na weer een zonovergoten dag. Door mijn zonnebril zie ik Ada aankomen. Boekje onder de arm, handdoek omgeslagen. Ik zwaai. Ze is niets veranderd. Als ze langsloopt, knikt ze kort en gaat dan verderop in een stoel zitten. Beduusd kijk ik naar de handdoek waar ik op lig. Op weg naar de diepvries vol ijsjes ontmoet ik Henk. Beleefd stelt hij zich voor. Geen spoor van herkenning in zijn ogen. Over het hangmatincident zwijg ik maar en verward loop ik naar onze tent. In het gebarsten spiegeltje dat aan de tentstok bungelt zie ik hoe mijn korte haren verbleekt zijn door de zon. Stug en dor. Mm. Vorig jaar nog een volle bos tot over mijn schouders. Opgelucht ga ik in de tentopening zitten en voel hoe de zon me langzaam weer opwarmt.

Stem of voeg toe aan :