Het echte leven

Na een dag lopen bereiken we ons bed en breakfast adres. Opgelucht; de vijfentwintig kilometer door de bossen rond Nijmegen liggen achter ons. Als ik de rugzak van mijn schouders laat zakken voel ik hoe de spieren onder mijn oksel zich spannen. Verbaasd kijk ik naar de dikke bobbel op mijn onderarm. ‘Dus toch’, mompel ik. Een ijzige angst overvalt me. Flitsen van de elastieken kous om een gespannen arm dik van lymfevocht vliegen door mijn hoofd. Foute boel Een jaar lang was ik in de veronderstelling dat zo’n oedeemarm niet bij mij hoorde. Actief, gezond en jong. De mouwen van mijn shirt stroop ik moeizaam omhoog en angstig bekijk ik de schade. Met een schoenveter neem ik de omvang op. Ik kan er twee vingers tussensteken. Verwoed steek ik de arm omhoog en begin als een gek oefeningen te doen. Het voelt alsof er een horde kleuters aan hangt. Niets is minder waar. Rillerig van de avondlucht trek ik mijn schoenen uit. Achter mijn ogen drukt de vermoeidheid en somber laat ik me op het bed vallen. Nog maar een paar weken te gaan en dan is mijn behandeling afgelopen. Geen infusen meer en geen ziekenhuis. Het echte leven kan weer beginnen. Eenmaal thuis neem ik de telefoon en bel met de oncologieverpleegkundige. Een doorverwijzing is zo geregeld. De oedeemtherapeute keurt mijn litteken, de arm en het bestraalde gebied. Met een rimpel boven haar wenkbrauwen schrijft ze haar bevindingen op. Tja, maar hier kan ik wel wat aan doen. Een behandelplan wordt kort besproken. De huid moet weer als een los velletje op mijn ribbenkast gaan liggen. Voorzichtig drukt ze op de strakke plekken. De huid ligt geplakt tegen de spieren. Ik knijp in mijn bovenbeen en staar naar het de vochtplekken op systeemplafond. Na ruim een jaar aan de zijlijn te hebben gestaan trappel ik ongeduldig op het startblok. 2011 ligt op me te wachten. Alles zal anders worden. In mijn agenda blader ik naar de mogelijkheid voor een vervolgafspraak: nog één controle bij de chirurg, twee keer bloedprikken, drie infusen en nog een paar keer flink in mijn bovenbeen knijpen. Zo gaat het in het echte leven.

Stem of voeg toe aan :