Hormonen

Het is nog donker als ik wakker schrik. De dekens zijn van me afgegleden. De wijzers op de radio lichten op en ik zie dat het half zes is. Ik draai me om en voel dat mijn hemd blijft plakken aan mijn rug zodat ik gevangen raak in het klamme katoen. Liggend op mijn rug probeer mijn arm te strekken. Hij tintelt en is stram. Ik knip het licht aan. Zie ik daar een verdachte rimpel op mijn arm? Een lichte vochtophoping? Langzaam maak ik een ’reverencebuiging’ en ik voel hoe de stijfheid eruit wegtrekt. Gelukkig. In het ziekenhuis lag ik naast een patiënte met een oedeemarm, opgeblazen en pijnlijk. Nog maar eens een ‘reverence…’ ‘Tja, chemo werkt bij iedereen verschillend maar iedereen ervaart het als erg vermoeiend.’ Ik hoor het de oncologieverpleegkundige nog zo zeggen. ‘Misselijkheid, spierpijn, hoofdpijn, een onwel gevoel, grieperig, haarverlies, depressiviteit. En.. u kunt er van in de overgang komen.’ Ja hoor, de overgang denk ik smalend, mijn moeder is zeventig en heeft nog nooit geklaagd over onrustige hormonen. Dat is mijn toekomst, geen twijfel over mogelijk. Opvliegers, ik krijg het m’n strot niet uit. Oude wijven gezeur. Zure vrouwen van boven de vijftig die geen lol meer in het leven hebben. De hele dag lopen klagen. Over van alles. Lekker belangrijk doen over hun ‘menopauze’. Geen sex meer willen. Samen met andere ontevreden mutsen een weekje naar Afrika om olifanten te bekijken. Daar behoor ik niet toe. Nooit!
Ik sluit m’n ogen en probeer opnieuw in slaap te komen. Maar ik voel de spanning over mijn voorhoofd trekken. Als ik nog eens diep inadem schieten de gedachten door mijn hoofd. Ik ben weer terug op de poli met mijn arts. We zitten in de spreekkamer, ik hoor zijn stem en zie mijn dossier op het bureau. ‘We hebben de hormoonspiegel van u gecontroleerd en die is positief bevonden.’ De internist kijkt me vriendelijk aan. Ik knik begripvol, ik wist ervan. Bijwerking van de chemo. En bedankt. Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op om mij een hand te geven. Het dossier gaat weer op de stapel. De wachtkamer zit vol met patiënten. Ik loop hen voorbij richting de uitgang.
Ik ril en voel hoe het warme zweet langzaam afkoelt. Buiten begint het nu licht te worden. Huiverig trek ik de dekens over me heen. Een dikke prop in mijn keel, ik slik, hoest, maar het benauwde gevoel blijft. Een slokje water helpt niet. Ik doe mijn ogen dicht en wacht op de volgende opvlieger, dat zal niet lang meer duren. Ik zucht en hoor de haan van de buren met zijn eerste poging van de dag. Ook hij klinkt niet al te monter.

Stem of voeg toe aan :