Kriebel

‘Nou broeit het ook?’, de vrouw achter de balie kijkt me vragend aan. Achter mij in de volle bakkerswinkel hoor ik de gesprekken verstommen. ‘Doe er nog maar tien witte bolletjes bij…’, stamel ik. ‘Valt wel mee hoor,’ en snel leg ik het geld gepast op de toonbank. Buiten trek ik m’n beanie over m’n gloeiende oren en loop door de dikke sneeuwribbels naar de weg. Door een klein raampje zie ik hoe de bakker, wit van vermoeidheid, de laatste broden in de oven schuift. De dag kan beginnen en ik fiets langzaam naar huis.In vijf maanden tijd ging mijn haar van lang naar kort tot superkort tot er alleen nog een dun laagje grijze pluisjes restte. Het is maar haar. Groeit wel weer aan. Jaja. Maar nu, na een operatie, zes chemokuren en vijfentwintig bestralingen moet het maar eens afgelopen zijn. Vanochtend werd ik wakker en keek naar m’n kale hoofd. Best een mooi hoofd, geen jeugdtrauma’s of rare deukjes, maar het blijft een hoofd van een mannetje van tachtig. Al groeit aan de achterzijde inmiddels wat vaag, sprietig haar, aan de voorkant, met die diepe inhammen, moet nog heel wat gebeuren.
Na een bezoekje aan de marmottentoko verdwenen de doekjes en sjaaltjes onderin de kast en ging ik overstag voor het haarwerk. Kijkend naar m’n pruikenbolletje dan zie ik dat er onderaan al wat plukken beginnen te klitten en te vervilten. En dat terwijl ik er goed voor zorg. Elke week even in een afwasteiltje met shampoo en dan druipend op het pasbolletje. Lekker fris. Tsja, alle dagen dezelfde coupe. Vier vingers tussen de wenkbrauwen en de haarlijn, denk om de puntjes bij de oren en… pats, in een soepele beweging zit-ie goed. Dat is ’s ochtends wel eens anders geweest; het einde van een stijltang-met-foam-tijdperk.
In de eerste week was het voor iedereen even wennen. Want is het nou echt of is het een nepperd? Terwijl ik bij school stond kwam een moeder naast me staan: ‘Goh, wat is dat snel weer terug he?!’ Muts. Kijk, dat m’n neefje van acht het fijn voor me vond dat het haar weer aangegroeid was valt nog te begrijpen… maar een volwassen vrouw? Enfin. Volgens mijn dochters moet ik wel vast gaan bedenken hoe ik het weer ga dragen. ‘Doe je het weer lang, mam.’ ‘Vast, maar eerst even wachten tot er weer iets groeit. Dan zien we wel weer.’
Zo nu en dan sta ik flink onder stroom. Bij het passen van een nieuw shirtje knetterden de vonken door het pashokje en met wat spuug kreeg ik de pieken weer omlaag. ‘Héé, nu herken ik je pas. Wat leuk dat je je haar er af hebt.’ De kledingverkoopster keurt nietsvermoedend m’n plastic haar. ‘Tja, ik had wel eens zin in wat anders’, antwoord ik haar. Het shirtje gaat weer terug in het kledingrek en ik sluit de winkeldeur achter me. Buiten haal ik even diep adem.
Soms zie ik een lotgenoot. Een doekje om het hoofd en met ogen zonder wimpers die mij niet zien. Onherkenbaar als patiënt, herstellende en wachtend op een moment om zonder pruikje te kunnen. Het kriebelt. Niet op m’n hoofd maar het is mijn geduld. Nog even wachten en dan durf ik zonder, nog even.

Stem of voeg toe aan :