La Donne

Bij elke voetstap die ik zet hoor ik geritsel. In het droge gras liggen opgekrulde bladeren tussen de harde stengels wilde lavendel. Er leeft van alles: hagedissen, sprinkhanen en kriebelige beestjes. Langs het pad ligt een dode boom. In de omgewoelde grond naast de wortels zie ik een gat. Het is er donker, ik durf mijn hand er niet in te steken. De kinderen klauteren met hun bergschoenen over de grote stenen. Voor ons uit fladderen vlinders, kleine blauwtjes en grote zwarte met witte punten aan de vleugels. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Af en toe sta ik stil om naar beneden te kijken. De tenten in de verte zijn verworden tot luciferdoosjes. Zelf zijn we onherkenbaar voor iemand die op hetzelfde moment omhoog zou kijken. Mijn lief draagt de rugzak met proviand. Water en brood. Ik hijg, voel hoe mijn hart tekeer gaat. De spieren in mijn kuiten staan strak. Verrukkelijk, hoe het lichaam aan het werk is om mij de berg op te trekken.
Boven komen we aan bij een kleine kapel. Langs de ruwhouten deur hangt een touw met aan het eind een bel die glimt in de felle zon. De deur staat op een kier. Als onze ogen zijn gewend aan het schemerlicht zien we een klein altaar. La Chapelle de la Donne.
Aan de wand hangen oude foto’s. Mijn blik valt op een zwart-wit foto uit 1935. Ik zie een vrouw met donker haar. Lang en sterk staat ze tussen de stenen voor de kapel, achter haar het houten kruis. De lucht is helder. Ze kijkt recht in de camera, haar hand steunt op een knoestige tak. Ze heeft de weg naar boven afgelegd, het zweet van haar hoofd geveegd met een grote zakdoek en onderweg op een steen uitgerust. Op weg naar haar heilige, La Donne. Ruw word ik in mijn overpeinzingen gestoord als de kinderen als slingerapen aan het touw gaan hangen. De bel echoot door het dal. La Donne is opnieuw bezocht. Ik glimlach, veeg de muizenkeutels van het altaar en trek zachtjes de deur achter me dicht.

Stem of voeg toe aan :