Mannenpraat

Als ik de televisie aanzet kijk ik recht in het spijkerbroekenkruis van een bekende Nederlander die wijdbeens op een stoel zijn grappen verkoopt. In het verkeer domineren mannen de linkerweghelft. Met één hand aan het stuur, als een botsautootje op de kermis, laveren ze door de drukte. Zodra het kwik boven de 20 graden uitstijgt gaan de shirts uit. Ze vegen het zweet van hun voorhoofd waardoor de vlossige bossen haar onder de oksels in het zicht komen. Mannen, ik zal het nooit begrijpen maar het lijkt me heerlijk er eentje te zijn, al was het maar voor een weekje. Als ik als jongetje was geboren dan had ik Michiel geheten. Of Peter, of Erik. En mijn broer Saskia. Ik kijk in de spiegel en probeer me een voorstelling van een Michiel te maken. Een soort compositietekening waarbij alle vrouwelijke trekken veranderen in harde lijnen, beetje meer haar en een ferme neus. Wat voor man wordt Michiel? Heeft hij bijvoorbeeld humor? Ja tuurlijk, een goeie grap is heel wat waard zolang het maar geen zielige vrouwonvriendelijke grap is. Sporten? Michiel kan niet op voetbal. Totaal geen gevoel voor de bal. Ik twijfel, want welke jongen voetbalt er nou niet? Na een tijdje wat rondhangen ontdek ik de kick van het rennen. En dat wordt mijn ontspanning. Michiel rent en ontdekt dan al snel de meiden. Het testosteron in het nieuwe lichaam doet zijn werk. Wat een beleving. Argh, meisjes. Lekker. Leuk, maar alsjeblieft niet zo serieus. Ik heb geen oog meer voor wat anders maar moet er niet aan denken om op zaterdagavond er met eentje thuis op de bank te zitten. Wie wil ermee naar de kroeg, mannen? Tot ’s morgens vroeg en als het licht wordt zwalk ik op mijn oude herenfiets naar huis, om halverwege de middag wakker te worden met stoppels op m’n wangen en een brakke kop vol helse pijnen. Ik trek m’n muf ruikende polo aan en ga dan toch maar even aan de studie. Na een paar jaar tussen de mannen wordt het tijd voor een blijvend vriendinnetje. Ha, wie had dat van Michiel gedacht. Ik wel. En wat zie ik dan? Dat meisje dat zo hard om mijn grappen lacht. Dat rood wordt als ze zelf weer eens een grap is vergeten en onverwacht vieze praatjes kan hebben. Daar ga ik werk van maken. Ik scheer me eens vaker, schrijf een lief briefje vol kleine woordjes. Ik kook een goede nasi met lekker veel kroepoek. En dan blijft ze. Deze mag wel een keertje mee naar huis. Naar thuis. Mijn moeder vindt haar vast wel een leuke meid, al eet ze vegetarisch. Na een paar maanden gaat het een keertje uit en niet lang daarna weer snel aan. Twee lichamen weten elkaar niet los te laten. Het past zoals het niet eerder paste. Mannetje en vrouwtje. Jaren later zit ik dan op de bank, televisie aan en de kinderen liggen op bed. Ik zak lekker onderuit, de knieën losjes uit elkaar. Ontspannen. Vandaag weer hard gewerkt. Op de weg naar huis kreeg ik ruzie met een vrouw die wilde inparkeren en de hele boel ophield met haar geklungel. Muts. Ik rek me uit en mijn T-shirt kruipt omhoog. Een stukje buik piept eronderuit. Van ver weg hoor ik gekwebbel uit de kamer komen. Iets over mannen en vrouwen, geloof ik. Leuk, maar ik begrijp er niet veel van en dat vind ik he-le-maal niet erg. Alles flex.

Stem of voeg toe aan :