Normaal
januari 25th, 2010 | RSS Feeds | Geplaatst in: columns 2010Op mijn horloge zie ik dat het bijna half elf is. Snel loop ik langs de receptioniste richting de wachtkamer. De patiënte die na mij komt kijkt teleurgesteld. ‘Aaah, je bent er wèl. Jammer, nu moet ik toch nog wachten.’ Jaja, eigen vervoer heeft zo z’n voordelen. Niets zo irritant om elke dag een half uur te vroeg door je taxi afgezet te worden en de tijd moet doden met een Metro van twee dagen oud of het Pink Ribbon Magazine met nog meer shit. ‘Je laatste keer toch?‘ Ik knik. De snoeppot vol met tumtummetjes – een afscheidscadeau voor de vriendelijke laboranten – en de kaart met een ‘persoonlijke noot’ houd ik voor ieders ogen verborgen in mijn tas. Dit is nou zo’n moment die je graag even in stilte beleeft. Geen vragen of prietpraat maar alleen zijn met je hoofd vol gedachten. En waar kan dat nog? Dan is het mijn beurt. Druk kletsend met de laborant – die mijn geschenk op het bureau in de bedieningsruimte heeft neergezet – loop ik door de lange gang. Wat een dag, nog één keer lig ik hier op de tafel. Boven mij, aan het plafond, een primitieve multicolor wascotekening van een haan. Afleiding. Nog één keer hoor ik de bekende klik. Als het apparaat zoemend zijn positie bepaalt glijdt de eerst traan al langs mijn wang naar beneden. Dat waren zes weken radiotherapie, denk ik dan. Elke dag het ritje in de auto, door de slagbomen met mijn ‘speciale’ bezoekerspas, de volle wachtkamer en dan snel weer naar huis. Het is voorbij gevlogen. Bij het afscheid schud ik opnieuw de uitgestoken handen en met een dikke keel bedank ik de laboranten. Ik had gedacht dat ik juichend het bestralingscentrum zou uitlopen maar ik haast me naar m’n auto om vervolgens met radio vier op de achtergrond hard te zitten snotteren. Als de zakdoek vol is haal ik nog eens diep adem en doe het raampje open om de koude wind mijn wangen te laten afkoelen. Ik wil naar huis.
Bij het weggaan kreeg ik naast een aantal adviezen het boekje Ben je weer beter? Een boekje vol praktische tips voor het werken aan herstel van kanker. Het beste boek dat ik sinds maanden heb gekregen. Dit is dé bestseller van de KWF, zonder twijfel. Ben je weer beter? Ja. Maar na die rollercoaster-ervaring van ‘diagnose-operatie-therapie’ bekijk ik de wereld vanuit een ander perspectief. Alles is hetzelfde maar iets is veranderd. Ik. Ik ben veranderd. De waarnemende ik. Terugkijkend kwam na alle spanning en stress al snel de opluchting maar ook twijfel, verwarring en het wennen aan die ‘nieuwe ik’. Al bladerend kom ik alle gangbare emoties tegen: angst, ongeloof, verdriet, woede, jaloezie, schaamte. O, zo herkenbaar. Gek, ik heb toch vandaag een onderdeel van de behandeling afgesloten? Ik ben toch aan het genezen? Alles wordt toch weer normaal? Maar wanneer? Wanneer pak ik mijn oude leventje weer op? Pfff. Na een ochtend achter mijn bureau weet ik ’s middags al niet meer waarmee ik die ochtend bezig ben geweest. Snel lees ik verder en vind een hele lijst van tips en tricks voor een herstel en het vinden van een nieuwe balans. Er is nog genoeg te doen en ik voel me even heel normaal. Voorlopig gaat alles nog volgens het boekje.