Onderweg

‘Wie wil er nog een broodje?’ De zompige stokbroodjes liggen dubbelgevouwen in de rugzak tussen de voorstoelen. Vanochtend nog gesmeerd in de ‘landelijk keuken met uitzicht op het oude stadsplein’. Waar het zonnetje voorzichtig naar binnen scheen. En waar voor onze deur een zichzelf bevuilende zwerver zwaar lag te ronken. De korte vakantie in midden Europa is voorbij. Rest ons nog een terugreis van zeventienhonderd kilometer. ‘Ik moet heel nodig plassen’, klinkt het benepen achter ons. In de verte doemt een ‘P’ op. Op de P rijden we langs een rij trucks uit allerlei onbekende oorden, achteraan zien we het toiletgebouwtje. ‘Hier wil ik niet plassen!’Zuchtend en foeterend strompel ik met stramme benen met onze jongste richting het grijze gebouw. Een rol toiletpapier in de hand. We omzeilen een groepje truckers die ons met dikke ogen, en omgeven van een dikke nicotinewalm, verbaasd aankijken. ‘Hey, this is the European Union, comrad!’, kijk ik terug. Ik neem een hap lucht en duw dan met mijn pink de zware deur van het damesgedeelte open. In het schemerdonker zet ik mijn voeten voorzichtig neer en probeer de donkere, natte plekken te vermijden. Ik voel me als mevrouw Helderder die met haar spuitbus alles wat pootjes heeft platspuit. Had ik maar zo’n megabus ontsmettingsmiddel, gatverdegatver wat een gribus hier. ‘Mama, waar is dit voor?’ ‘Afblijven’, snauw ik en trek het kinderhandje snel weg voor ze het klepje van de overvolle prullenbak heeft weten te raken. De skinny spijkerbroek gaat maar slecht naar beneden en hangend boven de ijzeren pot laat ik het kind haar plasje doen. So far so good. Dan nog even vegen, ik tast achter me op zoek naar de rol papier en met een zwaai verdwijnt de rol over de vloer onder het muurtje. Ik kreun. Ik kan niets anders doen dan haar oppakken en haar zo de strakke spijkerbroek in schudden. Thuis maar een schone broek. En een douche. Met veel zeep. Ik til het kind over de drempel en draai me in gedachten verzonken om, druk op de spoelknop maar te laat realiseer ik me dat op deze onheilsplek knoppen niet werken. Al snel vult de pot zich tot de rand en binnen enkele tellen gutst het water over de vloer. Er klinkt een luid gegorgel en de rioleringsbuis achter de pot begint angstaanjagend te trillen. Dan houdt het plotseling op. Het toilet maakt enkel nog wat hikkende geluiden en voel ik hoe het vocht zich langzaam door mijn gympen trekt en uitkomt tussen mijn tenen. Met een soppend geluid stap ik uit het hokje de buitenlucht in waar de truckers als een stelletje ‘living statues’ naar onze auto staan te gapen. We wringen ons er langs, gespen ons weer in de riemen en stellen de navigatie opnieuw in. ‘Nu lust ik wel een broodje’, roept de jongste. Als ik me vooroverbuig om de plastic tas met brood te pakken kruipt een zurige lucht mijn neus binnen. ‘Goed voor de weerstand’, mompel ik. Als ik in de spiegel kijk zie ik hoe één van de truckers het gebouwtje binnengaat. ‘Mmm. Lekker broodje hoor’, klinkt het vrolijk vanaf de achterbank. Nog zestienhonderd kilometer te gaan…

Stem of voeg toe aan :