Papje voor Afrika

Zaterdagmiddag, de zon brandt het gras geel en er is geen zuchtje wind. ‘Kom we gaan op de fiets naar de stad’, roep ik naar mijn jongste dochter. het dorp uit, dwars door de weilanden. De fietsen zetten we tegen elkaar aan en we slenteren langzaam door de warme winkelstraat. Twee rode sweaters met witte letters hebben zich strategisch halverwege de Hema en de Blokker opgesteld. In hun handen een blocnote met pen, de linnen tas met folders staat naast een handig tafeltje. Hier zit een strak georganiseerd bedrijf achter. ‘Mogen we u iets vragen?’ Ik kijk in een vriendelijke gezicht, de blonde haren in een staartje en lange oorbellen met kraaltjes bungelen heen en weer. ‘Nou, even dan’. ‘Weet u wat doodsoorzaak nummer één is voor kinderen in Afrika?’ Verbaasd kijk ik haar aan… Afrika, dat vrolijk swingende continent. Waar de wereld bijeen is gekomen om een goeie pot voetbal te spelen. De sambadeun bij elke intro van een voetbalwedstrijd kan ik wel dromen. ‘Aids?’, probeer ik. Minzaam glimlacht ze. ‘Malaria?’. Nee, weer mis. Teleurgesteld dat ik niet de juiste ellende kan benoemen geef ik het op. ‘Het is honger.’ Jemig, hoe makkelijk kan het zijn. Afrika. Honger. ‘Nou hebben wij als Artsen zonder Grenzen een heel simpele oplossing bedacht.’ Gelukkig, denk ik. Mijn dochter draait rondjes op haar slippers. ‘Het is een papje van meel maar zeer calorierijk.’ Tja, we zijn allemaal groot geworden met pap. ‘Maar dat kost vanzelfsprekend het een en ander’, opgewekt gaat de marketeer verder. De blocnote wordt tevoorschijn getoverd. ‘Mam, ik heb het warm’ een rukje aan mijn hand brengt me weer terug naar het idee van samen gezellig naar de stad. Ik denk aan de marktkraam die straks gaat opbreken. Sommige winkels zetten hun borden al binnen. ‘Ik heb zin in een ijsje’, naast me zit op de straatstenen mijn dochter met verhit gezicht, de uitdroging nabij. Ik twijfel. Naar zo’n wervelend verhaal over de nood in Afrika is het moeilijk nee te zeggen. Maar wil ik echt? Ik verontschuldig me: de afhankelijkheid van de Afrikanen van de hulporganisatie staat me tegen. Maar doe ik er juist aan, wellicht vergis ik me en is dit werkelijk de oplossing. Zoekend naar woorden leg ik haar uit wat mijn bezwaren zijn. Ze knikt en heeft alle begrip. Met de folder in mijn hand en een belofte om er nog eens goed over na te denken lopen we verder. Op zoek naar verkoeling en een softijsje. Afrika is alweer ver weg maar dan zie ik opeens twee studenten op me afkomen met een identiek petje op het hoofd, snel slaan we de hoek om…

Stem of voeg toe aan :