Paris Olala

Zo eens in de het kwartaal krijg ik het op mijn heupen. Wil ik het dorp uit. Ik laad me op in de onrust van een grote stad. Oppas is niet te vinden en, ach, zo kan ik de kinderen ook nog eens wat van de wereld laten zien. Na een avondje surfen op internet regel ik een stedentripje naar Parijs. Het hoogtepunt wordt de beklimming van de Eiffeltoren. Maar ook het Hotel des Invalides, de Notre Dame en het Centre Pompidou , ik wil het allemaal doen.We lopen de avenues af en laten het over ons heen komen. Parijs, het doet wat met me. Alles verandert, beetje bij beetje. We laten ons meevoeren door de stroom van mensen in de metro. Kijken door de ramen naar de langs schietende beelden van wachtende mensen en donkere tunnels. Op de trappen staan de afrikanen met hun kleedjes vol blingbling. Verderop slentert de gendarmerie die als kat en muis op hen jaagt. Zelf geniet ik van de rust in de Tuileries en de stoffige hoekjes in Montmatre.
In herinnering zie ik mezelf rondsjouwen. Als zestienjarige liep ik hier met een rugzakje, samen met een vriendin. Wat een avontuur. Het was oktober en de meeste toeristen waren vertrokken. Op het bijna verlaten Place du Tertre ontmoetten we Albert. Met een schuin hoofd schetste hij met houtskool de onze lijnen op papier, een verwassen baret op zijn donkere krullen. We werden uitgenodigd om ’s avonds nog wat te komen drinken in café du Luxembourg. Bien sur, we komen. Met kloppend hart stonden we om vijf uur voor de bistro. We gluurden langs de zware velours gordijnen naar binnen. Rook prikte in mijn ogen. Albert zat aan de bar. Hij was prachtig. Maar zonder iets te zeggen draaiden we ons om en liepen snel weg – met knikkende knieën. Om de hoek, in het gelige licht van de lantaarns haalden we opgelucht adem. Met een leeg gevoel in onze magen namen we de metro. Halte Vincennes. In het kleine hotel schreef ik de belevenissen van die dag in mijn reisschriftje. Moe rolden we onder de dunne dekens. Morgen Versailles en dan weer naar huis. Paris olala.

Stem of voeg toe aan :