Pinokkio

Als negenjarige stond ik niets liever dan voor een volle klas te stralen. Geduldig ging de week aan me voorbij totdat het vrijdagmiddag was: De Weeksluiting. Met veel soul en glitter playbackte ik Boney M., Maywood of rolde ik in een groene jurk als Corry van Gorp over het podium. En dan krijg je kinderen. Hele verlegen kinderen. Bij zwemles als laatste het water in. Tijdens schooluitvoering de rol van bomen, spoken of herfstbladeren spelend. Natuurlijk, ze zijn gelukkig – denk ik – en het is verder niet belangrijk maar toch… Twee weken geleden kwam onze jongste dochter opgewonden naar binnen gerend. Buiten adem vertelde ze dat er volgende week toneel zou zijn. De rollen moesten nog verdeeld worden maar ze wilde Pinokkio spelen. Met houterige armbewegingen en stramme benen liep ze met de ogen naar boven gedraaid door het huis. We waren diep onder de indruk. Een lichte roes van opwinding maakte zich van mij meester. Toen bleef het enkele dagen stil. Verdacht stil. Na lang aandringen kwam de bekentenis. Sam was gekozen als Pinokkio in het sprookjesfestival en zij werd één van de zeven geitjes. En nee, niet de kleinste maar de eerste, het geitje dat direct wordt opgevreten. Een rol van tien seconden. Wat was er mis gegaan?
Dicht op elkaar gepakt zitten de ouders op de bankjes in het gymlokaal. De juffen lopen nerveus heen en weer. Gegiechel klinkt achter het velours gordijn. De temperatuur stijgt en ongemakkelijk vouw ik mijn knieën onder het kleuterstoeltje. Stomverbaasd ben ik als ik plotseling mijn dochter als heks op het toneel aantref. Ze staat voor de hele groep in een zwarte mantel. Haar kromme vinger wenkt: ‘Ik ben de heks… die van Hans en Grietje, zorg je dat je op tijd bent’. Een gemene lach galmt door de ruimte. Een ster is geboren. Het zweet prikt in mijn nek. Naast me zit mijn lief met de camera in de aanslag. Eindelijk. Eindelijk is het zover.

Stem of voeg toe aan :