Platteland

Ik heb een knipperlichtrelatie met het platteland. Ik ben er geboren, vertrokken en weer terug gekomen. Na zoveel jaar snuif ik ’s ochtends weer de verse geur van aarde en kuilgras op. ’s Middags haal ik de was van de lijn, volgezogen met een zware ammoniak-lucht. Zucht. De wind waait er uit onverwachte hoeken, het blijft je verbazen.
In onze straat wonen autochtone Drenten en nieuwe provincialen in harmonie naast elkaar. We hebben de ruimte en laten elkaar met rust. Ik kan doen wat ik wil. En onwillekeurig doe ik wat iedereen doet: geen naaktloperij in de tuin, het gras niet maaien op zondag en ik houd me aan de ongeschreven wetten van het platteland. Een van die mores is: het houden van dieren doe je in een degelijk hok en op je eigen perceel. Right. In mijn beeld van het platteland horen dieren. Schattige, wollige, blatende en snuffelende dieren. En het liefst zie ik ze ‘vrij’ tussen het groen.
Wroetend in de koude grond bekijk ik het onderkomen van ons konijn. Zijn chalet is niet groot, de konijnenflat is hij ontgroeid. Vier huppeltjes naar links, een halve slag draaien en dan vier huppeltjes naar rechts. Mijn hemel, wat een bestaan. Ik schaam me dood. Gelukkig heeft onze Bassie een ongekende drang naar vrijheid. Niets in dat konijn kan mij meer bekoren dan zijn ijver om te ontsnappen. Hij bijt zich een weg door het gaas, knaagt hele balken door en bij het voeren is hij ons vaak te slim af. Gisteren was het weer zo ver. Vloekend trommel ik de familie dan bij elkaar: ‘Kom op, pak je schepnet, tafelkleed of winterwortel.’ Om nog geen uur later door de oude buurman gebeld te worden: ‘Tja, dat konijn van jullie…’ Ik: ‘Ja, buurman.’ ‘Die zat hier naast de voordeur…’ ‘Jaha, buurman.’ Ik blijf beleefd. ‘En hij heeft een holletje gegraven.’ ‘Ja buurman, dat doen ze.’ ‘En hij heeft aan de plantjes geknabbeld…’
Elke dag word ik opnieuw blij van de rust en ruimte van het platteland. Waar ik ook kijk, ik zie de natuur om me heen en boven ons de meest fantastische luchten. Kinderen rennen schreeuwend over het grasveld terwijl Bassie onrustig rondjes achter het gaas rent. Moe van de klopjacht maar voldaan van zijn kort genoten vrijheid. De buurman sjokt wat op zijn klompen door de tuin. Moppert op het onkruid, op zijn vrouw en op het holletje naast de voordeur. Ik hou van het platteland. De velden zijn nog kaal maar over een paar weken schiet de maïs omhoog. Of het prachtige koolzaad. Weer een nieuw voorjaar. Buurman is al oud, het huis staat te koop en de bejaardenwoning is gereserveerd. Ik zie zijn groezelige pet achter de struiken bewegen. De vogels vliegen verschrikt weg. Straks nog maar even naar Bassie, voedertijd. Pas op, het deurtje sluit niet goed meer! Go Bassie, go! Ja buurman, konijnen… die hadden ze vroeger niet.

Stem of voeg toe aan :