Rommelmarkt

Vorige week heb ik de spullen voor de jaarlijkse rommelmarkt aan de weg gezet. De doos had al dagen in de gang gestaan met de vriendelijke boodschap aan allen om er al het overtollige speelgoed en zooi in te stoppen. Mits niet aangevreten of anderszins ontzield. Allemaal voor het goede doel. Na flink aandringen was hij bijna gevuld. Ik keek er in en vond een afgeschreven bibliotheekboek, een cd’tje met liedjes voor het slapen gaan, een kassaatje waarvan de lade niet meer open wil, een xylofoon zonder stokje, één prinsessenschoentje en veel, heel veel vage knuffels. Snel liep ik door de kamers beneden. In de bijkeuken ging ik bijna in spagaat door de berg aan skeelers. Het oudste paar, met afgesleten, bijna vierkante wieltjes, legde ik bovenop het spul en toen sloot ik tevreden de doos. Ik heb iets met rommelmarkten. Vol enthousiasme vertrek ik in alle vroegte met een lege tas. Elke keer kom ik weer thuis met de verkeerde spullen. Teleurgesteld bekijk ik mijn vondsten: kitscherige theekopjes, oude gedeukte snoepblikjes en muffe boekjes die van ellende uit elkaar vallen. Soms laat ik me verleiden tot het kopen van huisraad, tafeltjes of stoeltjes die ik ‘wel even fris opschilder’. Leuk bedacht. Na drie keer schuren, verven, drogen en weer aflakken blijft het een lelijk ding. Het zijn van die impulsaankopen. Het nu of nooit gevoel. Zo heb ik een keer een paspop gekocht. Na een lange, moeizame onderhandeling had ik het ding achterop m’n fiets gesjord om het eenmaal thuis als trendy decoratie in de slaapkamer te zetten. ’s Nachts joeg het me de stuipen op het lijf. De zoveelste miskoop.
‘Mam, mogen wij naar de rommelmarkt en heb je dan nog wel wat geld voor ons?’ Mijn dochter staat met haar vriendinnetjes klaar om te vertrekken, rugzak en extra plastic tassen mee voor alle nieuwe aanwinsten. Ik haal wat euro’s uit mijn portemonnee en geef hen nog wat instructies: niet te oud, niet te vies en niet te duur. Straks zullen ze terug komen met de tassen vol zuur ruikende kussentjes, verweerde surfschoenen en tennisrackets met halfgare bespanning. Leuk. Vorig jaar kwamen ze apetrots terug met de hele handel op een oude kinderwagen uit de jaren ’70. Hadden ze er gratis bij gekregen. Handig. Ik pak de zaterdagkrant in dat rare kleine formaat en leg hem voor me op de keukentafel. Als ik naar buiten kijk zie ik dat de zon verdwenen is en dat er dikke dreigende wolken in de lucht hangen. Niet veel later staan er drie half verzopen meisjes in de keuken. De tassen hangen zwaar om hun schouders. Uit het gescheurde plastic steken een paar vierkante skeelerwieltjes. Die komen me bekend voor…

Stem of voeg toe aan :