Siliconen

’s Ochtends smijt ik voor de kast wild de shirtjes en hemdjes in het rond. De één te laag uitgesneden, de ander te krap onder mijn oksels. Ik kan godsamme wel een nieuwe garderobe aanschaffen. Het is zomer geworden en waar ik ook kijk, overal zie ik blote schouders, strakke hemdjes en wiebelende borsten – altijd in zijn het er twee – vol en zichtbaar in beeld. Wil ik ook, denk ik dan. Had ik ook. Maar.. in mijn lijf wordt niet gesneden als dat niet nodig is. ‘Geen siliconentiet!’, riep ik een jaar geleden. Inmiddels bekijk ik sceptisch de informatiefolder van de chirurg. ‘Het wordt toch nooit zoals het was…’, mompel ik wat. En wat te denken van een veel te lange operatie, vurige littekens en mogelijke complicaties. Al dat gesjor aan je lichaam èn controles èn afspraken. Huiveringwekkend. Dat mooi gevulde decolleté? Niet belangrijk. En dat akelige gevoel van leegte en kaalheid dan? Auw. Wel belangrijk dus. Ik ben in een paar maanden tijd een zwevende kiezer geworden. Wat houdt me eigenlijk werkelijk tegen? Schaamte? Hoe dan ook, mede op advies van mijn ‘echte’ chirurg staat er in de agenda een afspraak genoteerd met de plastisch chirurg, ‘pc’ voor intimi. In de wachtkamer zitten een paar patiënten met hun pols in het verband of met ander legitiem letsel. Ik ben snel aan de beurt en de assistent laat me plaatsnemen in de spreekkamer. In de stilte tussen de grijze muren schuif ik onrustig heen en weer op de harde plastic stoel. De ramen zijn geblindeerd en ondanks dat het aangenaam koel is, prikt het zweet in mijn nek. De klamme handen veeg ik snel aan mijn rok af voordat ik de jonge arts een hand geef. Geroutineerd bladert de dokter door mijn dossier. Zonder op te kijken stelt hij zijn vragen. ‘Goed, de mogelijkheden. Daar kunnen we het over hebben maar dan wil ik wel graag eerst ‘de situatie’ bekijken.’ Zittend op de rand van de behandeltafel trek ik vlot mijn hemd over het hoofd en maak mijn bh los. ‘Hmm’, mompelt hij, ‘bestraald zeker?’, met twee handen trekt hij aan mijn buikribbel, ‘en ook niet zoveel buik. Even kijken, draait u zich eens om, zo ja, de rug…’ Even later zegt hij dat er drie mogelijkheden zijn maar dat er voor mij eigenlijk maar één echt geschikt is. Als een volleerd tekenaar schets de pc met een snelle beweging een lichaam met een borst. Op rustige toon geeft hij een uitleg over de te volgen procedure. ‘Van de rugspier nemen we met wat weefsel weg en die gaat zo, hop, naar de voorkant. Dat kan voldoende zijn maar misschien moet er ook nog wel een prothese onder.’ De ballpoint zet nog een pijl op het papier. ‘Een tepel maken we zo’, en hij tekent een keurige ronde stip op de borst, ‘we nemen een huidflapje en we tatoeëren de tepelhof.’ Het duizelt me voor de ogen. Vanuit de verte hoor ik hem verder doceren: ‘Je zult wel een litteken op je rug hebben maar dat trekt wel bij. Eventueel moet de andere borst nog aangepast worden voor wat symmetrie.’ ‘En ja’, zegt de pc, ‘die andere borst kan wel wat gebruiken want die hangt toch ook wel wat.’ Ik ga recht zitten en kijk de man voor mij aan. Hoor ik dit goed? Zijn we hier helemaal gek geworden: veertig jaar, vier kinderen, mag er dan misschien wat gaan hangen? Me dunkt. Het half uur is om en de pc staat op om de nieuwste folder met de ‘allernieuwste foto’s’ voor mij uit de kast te halen. Bij het weggaan zie ik dat hij een klein buikje heeft. Het hangt een beetje over zijn broekriem. ‘Ik zal erover nadenken’, zeg ik als ik zijn hand schud. Buiten haal ik diep adem. Hangen. Ook dat nog. Maar ja, aan de zwaartekracht ontsnapt niemand. Gelukkig maar.

Stem of voeg toe aan :