Tankini

Bij het maken van de afspraak heb ik de verkoopster dringend verzocht: ‘zoek alles bij elkaar wat je hebt, als het er maar jong en hip uitziet…’ De volgende dag strompel ik over het opengebroken trottoir richting de winkel. Tussen bergen stenen staan mannen met rode nekken en natte plekken gedachteloos te drillen. De ramen van de glazen winkelpui trillen zachtjes mee. Met opnieuw een tropisch warme week voor de boeg kan ik er niet langer om heen: er moet een bikini komen. Het oude badpak met de vulling rechtsvoor is niet langer geschikt, na één keer duiken hangt de inhoud op mijn navel… Binnen in het pand hangt een weldadige rust. De wanden zijn roomwit en zelfs de koffie is perfect. Als ik de setjes door mijn handen laat gaan valt het me zwaar te moede. Dat topje… Ik begrijp best dat het luchtige driehoektopje niet meer kan maar om dan maar veroordeeld te worden tot een stevige, seksloze sportbeha… Ik zet mijn stekels op, dit wordt niks en ik wil nu weg. Weg bij die vreselijk aardige mammacare consulent en weg van de speciaalzaak voor kneuzen met één borst. Zweet prikt op mijn rug. De ventilator – een stijlvol ding – waait een frisse wind in mijn gezicht. Op de blouse van de verkoopster zit een kleine vlek, tandpasta? Voorzichtig wordt weer een nieuwe selectie voor mij uitgestald. Kritisch en nukkig zie ik het aan. Vooruit, ik zal wat passen. Ik grijp van de stapel een paarse bikini met roezelrand en een zwarte ‘tankini’ met haltersluiting. Als ik achter het kamerscherm de prothese in het hoesje van de tankini pruts hoor ik vanaf de straat mannenstemmen. Eenmaal voor de spiegel zegt de verkoopster bewonderend dat hij ècht heel mooi staat. En dat zwart zo lekker afkleedt. Ik kijk met een schuin oog in de spiegel. Verdomd ze heeft gelijk, hier is niets mis mee. Behalve dat witte velletje en die schaafplek op mijn knie, maar dat is straks genezen. Ik mompel dat het topje wat ruim valt. Snel staat ze achter me en rommelt wat met de naden. ‘Kan ik zo voor je in orde maken.’ Zoef, mevrouw Mier heeft de naaimachine op tafel staan en zichtbaar opgelucht pakt ze de spulletjes in een papieren tas met roze lintje. ‘Zal ik je op de mailinglijst zetten voor volgend jaar, als de nieuwste collectie binnenkomt?’ ‘Hoeft niet,’ roep ik vastbesloten, ‘ik was van plan dan weer eens naar de Alpen te gaan….’

Stem of voeg toe aan :