Tropen

‘Wow, hier staan echt veel auto’s.’ Met haar neus tegen de beslagen autoruit gedrukt kijkt onze jongste naar de file aan de andere kant van de A1. Heerlijk, een dagje schaamteloos provinciaaltje spelen in de grote stad. Met de vers gesneden boterhammetjes in een plastic zakje en wat mandarijnen voor onderweg rijden we naar Amsterdam. De stemming zit er goed in. Opgewonden schieten de hoofden van links naar rechts. Alle feiten worden uitgewisseld: het Muiderslot dat met zijn vierkante kantelen oprijst vanuit het vlakke land, de spitsstrook voor doordeweekse dagen en de vliegtuigen die laag in de lucht hangen om neer te strijken op het nabij gelegen Schiphol.Ik wilde weg, ver weg van de prak bruine sneeuw op de straten en wilde me opwarmen aan inheemse volken en vreemde culturen. Onze bestemming is het Tropenmuseum. Eenmaal aangekomen in Amsterdam parkeren we de auto dichtbij de Dappermarkt naast een overvolle glasbak en een opvanghuis voor dak- en thuislozen. Voor de ingang van het ‘Tropenmuseum junior’ heeft zich een grote groep kinderen uit het chique Oud-Zuid verzameld voor een multi-actieve tour voor zes jaar en ouder. De moeders met ruime Uggs aan de voeten en hoog opgestoken blonde haren hebben zich genesteld op de pluche zitelementen, zich te goed doend aan coffee latte macchiato’s. Wij slenteren verder. Langs de paviljoenen waar het verhaal van de Marrons -gevluchte slaven- wordt verteld. We zien heupdoeken, houten wasborden, peniskokers en horen ritmisch tromgeroffel. Overal zit een verhaal achter. Bij diverse opstellingen hangen koptelefoons waar de kinderen opgewonden tussendoor rennen. Aan het eind van de tour melden de kinderen zich voor het maken van een Marron-achtig kunstwerk. Met het puntje van de tong tussen de tanden kleuren en plakken ze een paar hele mooie ‘autonome’ creaties bij elkaar totdat we na ruim een uur ook naar onze ‘latte’ willen.
‘En, waar komen jullie vandaan?’, vraagt de ingehuurde studente terwijl ze de werkjes van de kinderen in een grote plastic tas stopt. Semi-onderzoekend luistert ze naar ons antwoord. ‘Zohoo, da’s best een eindje rijden zeker?…’ Valt mee, leggen we uit. Al is honderd kilometer naar Drenthe voor de meeste mensen een stuk verder dan honderd kilometer naar Amsterdam. Maar deze provinciale spitsvondigheid ontgaat haar jammer genoeg. Terug naar de tropen dan maar. Onder de palmbomen te midden van het Ugg-volk, proberen we te genieten van de kleffe muffins en een Indiase yoghurtdrank met munt. Onvermoeibaar klimmen we even later de brede stenen trap op naar de volgende verdieping. Nog even snel langs de koppensnellers van Nieuw Guinea en de Voodoo priesteres van de Caribben en dan hebben we het wel weer gezien.
Zodra we buiten zijn valt er natte sneeuw uit de grijze lucht. Terug bij onze auto zien we geen wielklem en zijn ook de ramen nog heel. Als dank kopen we een straatkrant van één van onze beschermers. De mutsen kunnen af en met zwabberende ruitenwissers begeven we ons weer huiswaarts. Onderweg eten we de mandarijntjes op en komen we hopeloos vast te zitten als we nog even langs het paleis op de Dam willen cruisen. Maar geen paniek, onderin de tas vind ik de zak met geplette boterhammen. Of zullen we die bewaren voor onze volgende trip, Rotterdam?

Stem of voeg toe aan :