Verwondering

In de beleving van ouders zijn kinderen het orakel van moeder natuur. Veel wat uit die kleine mondjes rolt wordt gezien als recht uit het hart. Bij alle die spontaniteit vraag ik me vaak af: is dit nou onnozel gebabbel of is er toch sprake van oprechte verwondering? Tijdens het halen van de boodschappen wijst mijn dochter naar een vrouw voor ons in het gangpad. ‘Hé, die lijkt net op mijn juf’. ‘Ze heeft ook één zo’n lange tand.’ Net als ‘Nanny Mcphee’, de filmhit voor meisjes van vijf over een heks met bijzondere gaven. Ik sputter wat tegen, vertel haar zachtjes dat wijzen niet netjes is. Ze kijkt me zuchtend aan. Nee, vermoeid schudt ze haar hoofd. ‘Ik bedoel natuurlijk niet mijn juf van school maar mijn zwemjuf!’ En alsof het een troost betreft besluit ze: ‘Nanny Mc Phee is maar een film hoor.’ Na een lange warme dag vol gekibbel wie er nu weer met dolfijn ‘Spetter’ in het zwembad mag, kruipt ze ’s avonds nog even bij me op schoot. Ik sla mijn arm om haar heen. Ze kijkt me stralend aan: ‘Leuk he dat ik jouw dochter ben en niet van iemand anders.’ Ik knik en vat het maar op als compliment. ’Ik kan me niets beter wensen’, voeg ik eraan toe. Wetend dat dit wel heel onecht klinkt maar het is een schamele poging om haar woorden te evenaren. Na een korte stilte vraagt ze mij: ‘wie vind jij nou strenger, papa of mama?’ Ik denk even na en antwoord dat ik denk dat we allebei even streng zijn. ‘Nou’, zegt ze op samenzweerderige toon, ‘papa vond jou strenger hoor!’ Verbaasd kijk ik haar aan. Twee paar ogen kijken onschuldig terug. Even denk ik dat ik een klein lachje om haar mondhoek zie. Dan slaat ze beide armen om mijn nek en geeft een knetterharde kus op mijn oor. ‘Maar ik vind jullie allebei even streng. Of lief’, voegt ze er snel aan toe. Ja toe maar, denk ik nog. ’s Avonds bij het naar bed gaan kijkt ze bedachtzaam naar haar handen. Draait ze om en om. ‘Soms vind ik het raar hoe ik zo geworden ben…’ Ik strijk met mijn wijsvinger over de bovenkant van haar hand en kijk met haar mee. Vijf vingers waarvan één met een pleister. Aan de andere hand ook vijf vingers. Maar hoe het zo is gekomen… Alles wat zo gewoon lijkt kan opeens heel bijzonder worden. Na het avondritueel van neus-kus-neus mag ik eindelijk naar beneden, slaap maar lekker uit orakel! Morgen is er gek genoeg weer een nieuwe dag.

Stem of voeg toe aan :