Zwemles

‘Hou op met zeuren en schiet eens op.’ Vermoeid duwt ze haar zoontje voor zich uit door de kleedkamer van het zwembad. Aan haar andere hand een peuter met een smoezelige speen in de mond. ‘Wat ben ik blij dat dit de laatste keer is. Hij kan het best maar wil het niet hè!’, zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Ze kijkt om zich heen. Snel buk ik me om de waterschoentjes dicht te maken. De tuniek, bedrukt met grote bloemen, zit strak om haar buik en borsten. De armen bloot. Ze zucht en grijpt het jongetje vast, ongeduldig helpt ze hem in zijn zwembroek. ‘En je best doen, anders…’ Ik bind de haren van onze jongste in een staartje en trek haar op schoot. ‘Zet ‘m op, meid’, fluister ik in haar oor en druk nog snel een kusje tussen de nekharen. Op roze crocs stampen de zwemjuffen achter elkaar langs de ouders in de richting van de rij wachtende kinderen. Ik zie haar staan, ze wiebelt met haar voeten. Snel steek ik m’n duim op. Op commando springen de kinderen keurig achter elkaar het water in. Ook mijn kind. Ze verdwijnt kort onder water en komt dan proestend boven. Moeizaam ploetert ze verder. Langzaam. Na een paar slagen grijpt ze de rand van het zwembad vast. Ze hoest en veegt het water uit haar ogen. Ik schuif naar voren op het bankje. Andere ouders houden op met praten. Uit de verte zie ik hoe de zwemjuf driftig haar kant uit loopt. De andere kinderen springen en spetteren verder. Ze laat de rand los en drijft weer naar het midden. Weer een paar armslagen, dan zakt ze opnieuw weg. Ik voel hoe het zweet prikt tussen mijn haren. Snel sta ik snel op. Dan zie ik haar hoofdje weer boven water. Boven haar torent de zwemjuf, ze buigt het hoofd en steekt de kin iets naar voren. De vinger wijst vooruit. ‘Vooruit! Doorzwemmen!’, zie ik haar lippen zeggen. Ik zie hoe het meisje in het water haar hoofd schudt en ook haar kin omhoog steekt. Dan pakt ze het trapje vast en langzaam trekt ze zich het water uit. Vastberaden loopt ze langs de rij kinderen die met grote ogen haar nakijken. Splats, splats, het water gutst uit haar broek op de waterschoentjes. De juf kijkt me aan en schudt haar hoofd.
Als ik eindelijk bij mijn jongste ben begint ze te huilen. Snot met chloorwater lopen over haar rode wangen. Aan de andere kant van het bad zitten op het bankje de ouders ademloos naar ons te kijken. Ik zie hoe de vrouw met de tuniek zich bukt om de speen van de grond te pakken en hem direct weer in de mond van het meisje te stoppen. ‘Ik kan het niet met al die enge mensen’, hulpeloos kijkt ze me aan. Ik zak op mijn hurken en probeer haar met rede te overtuigen. Met gekruiste armen staat ze tegenover me. Ik kan praten wat ik wil, maar de les is afgelopen. Stilletjes lopen we de kleedruimte in. Even later staat de vrouw met de deinende bloemen hoofdschuddend te zuchten: ‘Soms zou je ze toch wat..’, terwijl ze een speen door haar hand laat gaan. Zwijgend zoek ik de kleding bij elkaar en borstel het natte haar. Ja, soms zou je die speen eens in de mond van hun moeder willen stoppen.

Stem of voeg toe aan :