De Poets, de Strijk en de Klus

De kleedruimte is smal en zittend op het houten bankje staar ik naar de spiegelwand versierd met bollampjes. Ik recht mijn rug en druk mijn schouders naar achter. Ballet, het is zo goed voor je houding… De stilte wordt doorbroken met de komst van twee blonde moeders. De ene met een buggy, waar een klein dametje haar nieuwe zilveren sneakers heen en weer schopt. De andere heeft aan de hand een jongentje in een bruine bodywarmer. Met een zucht strijken de beide dames neer. ‘Heerrr-lijk, vandaag heb ik helemaal mijn dag. Dinsdags heb ik de Poets en de Strijk. Tegelijk. Zo-o fijn.’ Ze slaat de ogen op naar het systeemplafond. De vriendin schikt het halflange haar over haar schouders. ‘O, die twee heb ik altijd op donderdag. Maar vorige week was de Strijk ziek en moest de Poets strijken en dat gaat natuurlijk niet lukken.’ Somber denk ik aan onze bergen wasgoed, de stofwolken in de hoeken van de kamer en het ingewikkelde patroon van modderige hondenpoten op de keukenvloer. Tegenwoordig is de Poets en de Strijk bij ons op zondag. Na Studio Sport sjorren we de mouwen op. ‘s Avonds in bed heb ik de geur van chloor nog in mijn neus en droom ik over colonnes bedwantsen. ‘Heb je de Klus nog langs gehad? Hij is niet duur en kan alles wat je vraagt.’ Ik schuif in de richting van de moeders en spits mijn oren. Dan vliegt de deur van de danszaal open en na een bijna perfecte pirouette hijs ik de primaballerina in haar zwarte joggingbroek. Onderweg naar de auto maak ik een urgentielijstje in mijn hoofd: de gorgelende afvoer in de bijkeuken, de vreemd brommende radiator die bij vorst begint te dansen of de magnetron die alleen nog licht wil geven. Straks maar eens bellen met het installatiebedrijf – de Verwarmer – of toch ook maar die handige Klus… ik versnel mijn pas en haast me in de richting van de buggy die net om de hoek verdwijnt. ‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar… die Klus van jou, wat doet die nou per uur?’

Stem of voeg toe aan :