Familieportret

Over ruim een week is mijn moeder jarig. Standaard worden op zo’n dag, na de koffie met gebak, de kleinkinderen onder veel gemor op de verschoten tuinbank gezet. Mijn vader met zijn antieke zwarte Nikon ervoor. ‘Even lachen!’, roepen we bemoedigend. Ondanks onze goede bedoelingen grijnzen de kinderen geforceerd en knijpen hun ogen tot spleetjes. Dat moest dit jaar eens anders. Oma heeft de wens voor een officieel familieportret. Heeft oma opa weten te overtuigen? Heeft de spiegelreflex het begeven? Feit is dat mijn nuchtere ouders behoefte hebben aan een halve meter familie aan de wand. Dat liet mijn regelgrage zus zich geen tweede keer zeggen en na diverse mailtjes en telefoontjes was iedereen bereid om op de afgesproken dag bij de fotograaf – ruim 100 kilometer verderop – te verschijnen. ‘Het liefst in gebroken wit met grijze details.’ De kast werd op de kop gegooid en piekfijn betraden wij de studio. Gelukkig voor de fotograaf is onze familie niet al te groot. ‘Veertien man, dat moet passen op een 50 bij 60’, hoorde je haar denken. Het hele gebeuren deed me denken aan een verrassing een jaar geleden. Mijn vader had een digitale versie gemaakt van foto’s van onze familiegeschiedenis die begon met een kleine foto van mijn betovergrootvader. Een doorleefde kop, rossige stoppels en een lap voor zijn rechteroog. De timmerman uit het Noorden die zijn heil zocht in de grote stad Amsterdam. De geschiedenis van mijn moederskant bracht weer andere verrassende zaken aan het licht. Tal van wonderlijke namen, die het vermoeden wekte van een familie die uit Oost-Europa was getrokken op zoek naar een veilige plek. Eindpunt werd Nederland. Onderwijl het overdenken van deze historische beelden, staat de jongste generatie te stuntelen tussen de bloedhete lampen van de hippe studio. Met kramp in mijn kaken bevind ik me in de achterste linie. Van tussen mijn tanden sissend: ‘Doe je shirt in de broek en je knoopje dicht en niet aan elkaar zitten…‘ Op de grond ligt een beduimeld pluche eendje, voor als het allemaal even tegenzit. Ik trek mijn kin in, denk aan Roodbaard, knijp mijn ogen tot spleetjes en flits!

Stem of voeg toe aan :