Grootse plannen

Na een lange tocht op de schaats door de met sneeuw bedekte rietkragen eindigt de dag in een sfeervol ingerichte pizzeria. Het kaarslicht flakkert opgesloten in het windlicht achter het vensterglas. Mijmerend kijken we het donker in. Het vriest nog altijd. ‘Nou, vertel. Wat zijn jouw goede voornemens voor het nieuwe jaar?’ Met rode wangen van de zojuist vol vuur aangeprezen wijn kijkt onze vriendin me aan. Ik aarzel, schuif wat blaadjes groen opzij en prik in de verse buffelmozzarella. Voor ik mijn gedachten heb kunnen vormen en antwoord kan geven, neemt zij een hap lucht en zegt: ‘Nu de kinderen allemaal naar school zijn ga ik eindelijk mijn eigen ding doen.’ Haar luide stem weerkaatst tussen de witte muren. Voorzichtig prik ik in een met kaasbedekte paddenstoel. Ah, zo’n vraag. ‘Het moet natuurlijk wel allemaal in te passen zijn in al het overige… Ik zat te denken aan een aansturende rol binnen een veranderende organisatie. Of een studie communicatie. Of ik word mental coach. Zoiets. In elk geval iets lekkers concreets dat helemaal van deze tijd is. Mooi hè?’ Het rommelt in mijn maag, een zure luchtbel borrelt omhoog. Ik zie hoe haar man met een grote slok zijn glas leegt en naar de ober voor een nieuwe gebaart. ‘Mm, er is zoveel wat ik zou kunnen doen. Maar…, er moet wel een verdienmodel achterzitten.’ Ik onderdruk een gaap. Het is een lange dag geweest. Het ijs was op sommige plekken onbetrouwbaar en met moeite kon ik de scheuren ontwijken. ‘Ik zat ook nog te denken aan iets multimediaals, kan ik eindelijk die duur aangeschafte notebook gebruiken. Al schijnt zo’n iPad ook helemaal 2011 te worden.’ Haar bord met de quattro stagioni staat koud te worden. ‘Schat, denk je aan de oppas, we moeten zo gaan.’ Hij legt zijn hand bezwerend op haar arm. Haar ogen dwalen over de tafel. Ik laat me achterover zakken, rozig van de buitenlucht voel ik hoe mijn oogleden zwaar worden. Ik knipper en vlug bestellen we nog een espresso. Als we onze jassen opzoeken in de garderobe schiet me opeens een goed voornemen te binnen: eerst de kerstboom eruit en dan zien we wel weer. Opgelucht trek ik de deur achter ons dicht, de kerstkrans zwaait tegen het glas en voorzichtig schuifelen we over het smalle, houten bruggetje.

Stem of voeg toe aan :