Natuurlijk

Voor het bezoekerscentrum staan de fietsen in rijen tegen het houten hek. Een vakantieopa en -oma buigen zich belangstellend over het materiaal om te gaan ‘wolvitten’. Een vader houdt de wol dicht onder de neus van zijn dochter. Verrukt kijkt hij haar aan. Met afschuw bekijkt de tiener het vettige bolletje, waarna de man zich zichtbaar geërgerd omdraait naar zijn vrouw en haar toe sist: ‘Waarom interesseert ze zich ook nergens voor.’ De vrouw haalt haar schouders op. Blij loop ik langs het stel. Mijn hond is zojuist in de kikkerpoel gesprongen en schudt zich droog voor het oog van de vakantiegangers in korte broek. Nu nog zien dat ik de volle kakzak kwijt raak, wat geen gemakkelijke opgave is tussen al het duurzame vertier waar – heel natuurlijk – elk spoor ontbreekt van een prullenbak. Als ik met mijn gevolg door de schapenweide loop, hoor ik een moeder tegen een roedel onrustige kindertjes met kaboutermutsjes op een relaas houden over de lente. Op het commando ‘vang de lente’ begint de meute op te springen, de handjes omhoog, grijpend in de lucht naar de denkbeeldige lente. Kinderfeestje.
Ik houd van groen. Toen de kinderen op komst waren nam ik me voor hen op een natuurlijke, bewuste manier op te voeden. Voor de bevalling bereidde ik me gedegen voor. Werden het luiers of katoenen broekjes van ecologische wol? Ik las me suf in ‘Oei ik groei’ en hing aan de lippen van mijn yogalerares. In de wieg lag een zacht antroposofisch popje te wachten. Haar eerste prakje kwam niet uit een potje maar was van zelfgeschrapte wortels en zilvervlies rijst. De melk uit eigen borst en de gebreide sokjes van oma. Vanzelfsprekend vond het eerste kinderfeestje plaats in de prikkelvrije, kindvriendelijke omgeving van een ‘nationaal natuurmonument’. Daar gingen we dan: de kabouterroute. Manlief voorop met een kaboutermuts op zijn hoofd. Ik had rode geschminkte wangetjes en een knapzak over mijn schouder. Gelukkig was het december en in de snijdende wind waren we de enige bezoekers in de kruidentuin. Blauw van de kou liepen ze in kabouterpas over de bevroren grond. Nu, acht jaar later wordt het een lange wandeling over de heide. Samen, met hond en met de belofte van een milkshake met appeltaart. En slagroom, natuurlijk.

Stem of voeg toe aan :