Open dag
februari 10th, 2011 | RSS Feeds | Geplaatst in: Columns 2011De rode loper ligt voor ons. Vriendelijk wordt ons de hand gedrukt. Binnen gonst het van de opgewonden stemmen. Gelukkig zien we achterin de grote aula een paar vertrouwde gezichten. De kinderen – pré-pubers, achtste-groepers – klitten zonder veel te zeggen bij elkaar. Vanaf de balustrade kijken leraren naar beneden. Ik voel me opeens heel klein. En oud. Ik knipper met mijn ogen en plotseling dringen herinneringen zich aan mij op. De aula is onmetelijk groot, hoog en leeg. Voor de morsige automaat met chocolademelk hangt een groepje rond. Duidelijk leerlingen uit de derde of misschien wel de vierde. Er wordt wat gesmoesd en ik durf niet te kijken. Met kloppend hart begeef ik me naar de hoek met de nieuwkomers. Over mijn schouder hangt een linnen tasje met boeken, de top40-agenda nog keurig in de band.
Dan klinkt er van heel dichtbij: ‘Ik wens u nog een prettige middag en veel succes met het bepalen van uw keuze.’ De leerling op gitaar begint een onwijze seventies song op de gitaar te tokkelen. We lopen mee met de stroom ouders en kinderen. Als we het biologie lokaal passeren kan ik met niet langer inhouden. ‘Wacht even’, snel trek ik onze oudste mee naar binnen. ‘We moeten bij de groep blijven’, protesteert ze. We lopen langs de kabinetten met lades waarin zich schimmige verzamelingen bevinden. Dan sta ik stil voor een hoge apothekerskast en speur de planken af. Aan een leerling met een ‘Crew’ T-shirt vraag ik waar het baby’tje op sterk water staat. Ze trekt een vies gezicht. Nee, dat hebben ze niet. Van achter uit het lokaal klinkt enigszins vermoeid, ‘die hebben we een paar decennia geleden weggedaan.’ In de weerspiegeling van een ruit zie mezelf staan. ‘Kom nou mee..’, geërgerd word ik aan de mouw meegetrokken. Mijn morbide belangstelling wordt niet gewaardeerd. Het vooruitzicht van een witte Apple laptop is vele malen interessanter dan een driekoppig wezen in een glazen pot. Ik volg haar snelle passen en als ik achterom kijk zie ik nog net het hoofd van het rammelende skelet me grijnzend aankijken.
Hoi Miek, geen koeienoog of hart ontleed?????
Dikke kus Inge