Plakbandkantoor

Nee, thuiswerken…ik kan het iedereen aanraden’, ik hoor het mezelf een maand geleden nog zeggen. Eindelijk zijn zorg en werk goed te combineren. Iedereen blij en gelukkig. Als ik om kwart over acht het volkje uitzwaai draaf ik snel even met hondje Tjibbe langs de vijver. Thuis gekomen duw ik de wastrommel vol, schakel de droger in en haal het brood uit de vriezer. Vervolgens zet ik me achter de computer. Na een onheilspellend geratel zie ik tussen een brei van woorden meermalen het woord Error oplichten. Met groeiende pijn in mijn hoofd bel ik met mijn computerman. De deurbel gaat. Het is de man van de pakjes. In zijn armen een stapel poststukken voor de buren, de overburen en ach doe ook maar de achterburen. Ik snel terug naar mijn werkplek waar de telefoon op de grond bedekt is met een dikke laag stof. ‘Gaat u er ook intern meebellen? ‘ vroeg de medewerker van de telefoongigant. ‘ Welnee, grapte ik: Ik ben receptie, inkoop, debiteurenbeheer en directie in een’. Intussen ben ik twee modems, tig stekkertjes en plugjes verder. De lijn is nog altijd zo dood als een pier. Vanmiddag stuur ik mijn eerste brief. Zonder postcode, want tja, internet ligt er ook een dag of wat uit. Ik klaag niet. Berustend in het feit dat thuiswerken vele voordelen heeft die ik vast allemaal nog ga ontdekken. Na een uurtje klungelen ben ik het gehijg van de hond meer dan zat en sta niet veel later met hem in het park. Thuisgekomen vind ik de man van de telecommunicatie op de stoep. Mijn reddende engel. In een mum van tijd werkt het zaakje weer. Vastberaden schakel ik mijn computer in. Een klop op het raam. Het is een collecte. Daarna volgt een buurvrouw met een uitgeleend boek, de meteropnemer en een zielig buurjongetje die zijn bal uit de sloot wil halen. Morgen, neem ik me grimmig voor, doe ik de gordijnen dicht, zet de auto in een straat verderop en bindt de hond aan de boom (in de tuin). Vervolgens gaat de radio nog wat harder want anders is het wel erg stil…

Stem of voeg toe aan :