Vooruit

Als ik de trap op loop voelt het alsof de treden onder me bewegen. Met mijn patiëntenkaart in mijn tas loop ik zwaaiend over het groengrijze linoleum. Het is weer zover, een controle. Met een knoop in mijn maag volg ik de gele lijn over de vloer naar de afdeling. Eenmaal genezen staat je nog een leven van controles te wachten. Hele fijne, geruststellende controles. Niet dus.Ik ben al weken misselijk van de gedachte aan ‘het wachtkamertje’. Voordat ik er naar binnen mag werp ik me op de Esta of de BLVD. Ik zie Jan de Bouvrie op een zeer ongemakkelijke witte designbank en dan lees ik dat Silvie Meys ‘weer kan stralen.’ De koppen van de roddelbladen zijn verre van verrassend en nodigen mij keer op keer uit ze met een grote boog terug te werpen op het tafeltje naast de watercooler. Snel lees ik verder. Silvie Meys, mijn lotgenoot. Als er iemand is met wie ik me al die maanden helemaal niet verbonden heb gevoeld, dan is het toch wel de voetbaldiva van Rafael. Na een aantal weken stond ze al weer met een decolleté tot haar navel in de spotlights, strak gekapt door haar leger aan persoonlijke stylisten en coaches. Ruw word ik uit mijn overpeinzingen gehaald: mijn naam wordt opgelezen en ik volg de verpleegkundige naar de onderzoeksruimte. Even kiezen op elkaar en dan is het wachten. ‘We overleggen even met de radioloog en dan hoort u over vijf minuten weer van ons.’ De wanden van het kleedkamertje zijn wit. Een busje deodorant staat op een plankje te wachten. 24 hours, droog en fris. Het ruikt hier allesbehalve fris. De schuchtere verpleegkundige deelt me op gedempte toon mee dat er toch nog even een echo wordt gemaakt. Geeft niets, knik ik haar toe en een bekend ritueel volgt. Samen met de radioloog tuur ik naar het kleine beeldscherm dat slechts zwart-witte vegen toont. Na lang zoeken is er niets gevonden. Opgelucht vlucht ik weer naar de kleedruimte. In een wolk van 24 hours, sta ik droog en fris weer buiten. Vooruit, ik moet weer vooruit. En gelukkig kan ik weer vooruit.

Stem of voeg toe aan :