xxx

Op het beduimelde briefje staat in kriebelige letters: I luv joe xxx. Trots wordt de liefdesverklaring onder een magneet op de koelkast vastgeplakt. Nu is het ‘aan’ en bijna iedereen heeft het ‘aan’ en daar gaat het om. Allemaal kinderspel gelukkig, maar ik krijg het spaans benauwd bij de gedachte hoe dat over een paar jaar is. Vier meiden in huis, brommers voor de deur, zwijgende jongens op de bank? Ga d’r maar aan staan.Advies wordt tegen die tijd vast niet op prijs gesteld en misschien maar beter.. Ik blonk niet uit op het amoureuze vlak. Liever bekeek ik de zaken op veilige afstand: het handje plakken, schuifelen en wegzwijmelen met een hemelse blik; ik werd er bijkans onpasselijk van. Na een periode van hardnekkig verzet tegen al dat kleffe gedoe werd ik onverwacht toch gegrepen door het virus. En ja hoor, een paar weken later lag ik luid te snotteren in mijn kussen toen het onverhoopt, zonder geldige reden, uit ging. Nooit, nee nooit zou ik meer verliefd worden…
Het versieren blijft een ingewikkelde bezigheid met een hoop pijnlijke momenten. Maar geen nood want tegenwoordig is er Internet. Met één druk op de knop opent zich een wereld waar je van stap tot stap kunt leren je tedere gevoelens op subtiele (en nog belangrijker: originele) wijze bij de juiste persoon onder de meest perfecte omstandigheden te verwoorden. Succes gegarandeerd. Het schijnt dat de meeste verkeringen via Hyves of Facebook worden gevraagd. Weg romantiek. Nee, dan vroeger: je kreeg een brief met een envelop, met het hoofd van onze koningin op de postzegel en allemaal gebracht door de postbode in een donkerblauw pak met pet. Daarna volgde het nodige gestuntel en gedraai. Ooit was ik er getuige van hoe mijn tweelingzus verkering kreeg. In het magazijn van de Albert Heijn. Na wat onsamenhangend gemompel hoorde ik duidelijk de zin ‘ik ben toe aan een serieuze relatie.’ Ik was veertien, mijn zus ook en ik viel van verbazing van mijn krat achter de stellingen ‘fris en houdbaar’. Ze zei nog ja ook, I luv joe toe…

Stem of voeg toe aan :